Шаъбон моҳи ҳаштумини соли ҳиҷрии қамарист. Ин моҳ дорои баракот ва фазоили бешуморе аст. Расули акрам (с) фармудаанд: «Шаъбону шаҳрӣ ва Рамазону шаҳруллоҳ». Яъне: Шаъбон моҳи ман ва Рамазон моҳи Аллоҳ аст.

«Эй муъминон, сабр кунед ва дар сабр қадам устувор доред ва омода бошед ва аз Худо битарсед, бошад ки растагор шавед!» Муфассирон мегӯянд, ибораи “ва робиту”, яъне “омода бошед” дар ҳаққи марзбонон гуфта шудааст. Яъне ин дастури қуръонӣ барои ҳар як мусулмон аст, ки шумо дар ҳимояи марзу буми ватан омада бошед.

Ҳамаи ин хизматҳои Пешвои миллат баҳри сулҳу суботи Ватан аст! Шахсе ки ватанашро дўст надорад, чизи дигареро дўст дошта наметавонад. Воқеан, Ватан ягона арзише ҳаст, ки дар ҳеҷ давру замон ва бо мурури тағйир хўрдани дунё ва сохти кишварҳо волоият ва маҳбубияту маъруфияти худро аз даст нахоҳад дод.

Исро дар луғат ба маънои ба шаб бурдан ва шабона сайр додан ва дар фарҳанги динӣ сафари шабонае, ки Худованд дар он Паёмбари акрам (с)-ро аз Масҷидулҳароми Макка ба Масҷиди Ақсои Байтулмуқаддас бурд, то аз оёти Худ ба ӯ нишон диҳад ва заминае барои меъроҷи он Ҳазрат (с) ба осмонҳо бошад.

Инак мо дар моҳи Раҷаб қарор дорем. Моҳи Раҷаб яке аз моҳҳои муқаддас аст, ки дар он Расули акрам (с) ба Исро ва Меъроҷ рафта буданд. Ин моҳест, ки дар он барои мусулмонон намоз фарз шуд, моҳест, ки шахси мусулмон бояд барои моҳи мубораки Рамазон омода шавад, рўза дорад ва аз тамоми амалҳои нописанд иҷтиноб варзад.

Фитна калими арабӣ буда ба маъноҳои иттиҳом, азоб, аз роҳи рост гардондан, фиреб намудан, васваса ва ѓайра меояд. Таърихнигори машҳури араб Муҳаммад ибни Асири Ҷазарӣ (в. 234 ҳ) мегўяд: «Фитна иттиҳом ва санҷиш аст».