Беҳтарин зикр ин гуфтани калимаи «Ло илоҳа иллалоҳ» мебошад. Мусалмон бояд ин зикрро бештар гўяд. ҳазрати Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам гуфтаанд: «Беҳтарин чизе, ки ман ва тамоми паёмбарони пешин гуфтаанд, ин «Ло илоҳа иллалоҳу ваҳдаҳу ло шарика лаҳ лаҳул-мулку ва лаҳул-ҳамду ва ҳува ало кулли шайин қадир» мебошад» (Ривояти Тирмизӣ).

Намоз бар асоси таълимоти дини мубини Ислом назди Худованд мартаба ва ҷойгоҳи бузурге дорад ва аз ҳар ибодати дигаре азизтар ва маҳбубтар аст. Он барои инсон меъроҷи маънавӣ, тулӯъгоҳи рӯҳӣ, созандаи ҷавҳари шахсият ва такомулдиҳандаи истеъдодҳои фитрӣ мебошад.

Мавлоно Абдураҳмони Ҷомӣ «Баҳористон»-ро дар синни 73-солагӣ навиштааст ва ин нукта муҳим аст, ки ӯ аз назари таҷрибӣ ва андӯхти рӯзгор ба дараҷаи камолот расида, дар партави андӯхтаву таҷрибаю омӯзаҳои рӯзгор масоили ахлоқиро мавриди назар қарор дода, маҳсули санҷишҳои зиндагиро рӯйи коғаз рехтааст.

Ислом дини раҳмат аст. Паёмбари бузургвор (с) пайравони худро ҳамеша ба муомилаи нек даъват мекарданд ва доир ба фазилати ҳусни хулқ ва хушгуфторию хушрафторӣ мефармуданд: “Аҷру савоби касе, ки хушгуфтор асту ширинсухан, ба аҷру савоби обиди рӯзадори шабзиндадор баробар аст”.

Ҳар яки мо вазифадорем, бароямон фарзу суннат аст, ки нигаҳбони сулҳу субот, тинҷиву оромӣ бошем. Зеро дар ояти охирони сураи “Оли Имрон” Парвардигор мефармояд: «Эй муъминон, сабр кунед ва дар сабр қадам устувор доред ва омода бошед ва аз Худо битарсед, бошад ки растагор шавед!»

Шаби қадр шаби муайяншавии тақдир, ғолибан шаби 27-уми моҳи Рамазон аст, ки беҳтарин шаб барои ибодат буда, дар он дуову ибодат зуд иҷобат меёбад.