Тоҷикистони азизи мо соли 1991 соҳиби Истиқлолияти давлатӣ гардид ва худро ҳамчун давлати озоду мустақил ба ҷаҳониён муаррифӣ кард. Истиқлолияти давлатӣ инчунин ҳувиятии миллии мардуми тоҷикро ба зинаи комилан нав бардошт ва барои тақвияту густариш пайдо кардани ваҳдати тамоми сокинони Тоҷикистон заминаи пойдор фароҳам овард.

Бесабаб нест, ки ояти аввалини Қуръон маҳз дар мавриди омўзиши илм аст. Бинобар ин омўзиши илм аз рўзи аввали пайдоиши одам зарурият дошт ва бе донишомўзӣ ва ҷамъ намудани он тараққиёт ва пешравии аҳли башарият ғайриимкон аст.

Оре, илм бузургтарин маъво, асоситарин мафҳум ва маъхазест. ки ҳаёт бо он пайваста мебошад. Бе илм наметавон ба камолот расид. Бе илм наметавон фарзанд тарбия кард ва дар қатори инсонҳои комил гаштугузор намуд. Шахсе, ки илм надорад, аз роҳи омӯзишу ақлу идрок бехабар аст, дарахти бесамареро мемонад, ки вуҷуд дорад, аммо нахлу умеди варо самар набувад.

Ҳар гуноҳе, ки дар мавриди қатли дигарон вуҷуд дорад, ба худкушӣ низ бевосита дахл дорад, зеро худкушӣ бо кадом сабабе рух надода бошад, ин нописандӣ кардани ҳукми илоҳӣ ҳисобида мешавад. Худкушӣ аз байн бурдани нафс ба ҳисоб меравад, ки Худованд онро ба амонат гузоштааст ва ҳеҷ кас ҳақ надорад нисбат ба ин амонат бетаваҷҷуҳӣ кунад.

Ҳамасола 1-уми сентябр дар саросари кишварамон рўзи дониш – дарси сулҳ дар макотибҳои олию миёна гузаронида мешавад. Танҳо сулҳ асоси пешрафти ҷомеа буда метавонад.

Ҳамасола рузи 1­уми сентябр дар кишвари мо ва кишварҳои пасошӯравӣ ҳамчун рӯзи дониш ва оғози соли нави хониш таҷлил мегардад. Ҳазорон ҳазор донишҷӯву хонандагони мактаби миёна пас аз истироҳати тобистона қадам бар дабистону донишгоҳҳо мегузоранд. Шукри Худои Маннон, ки бо амнияту осоиштагӣ ин рӯзро ҳамасола паси сар менамоем.