Саъйу талош кардан баҳри ободонии Ватан ва зиндагии саодатмандона барои ҳар фарди мусулмон ҳатмӣ ва зарур аст. Чунки дунё киштзоре барои ҷаҳони охират аст ва ҳамон тавре ки маълум аст, кишоварз ҳамеша мекўшад, то киштзораш обод бошад, дар нигоҳубини он аз тамоми васоил ва имкониятҳо истифода мебарад, то ки офату ва зараре ба он нарасад.

Исро ва Меъроҷ - сафари шабона ва боло рафтан аст. Ин сафари шабонаи Паёмбари Худо ҳазрати Муҳаммад (с) аз Масҷидулҳаром ба Масҷиди Ақсо ва баромадани ӯ ба осмон мебошад.

Яке аз ин неъматҳои илоҳӣ, зиндагонии осудаи мардуми шарифи тоҷик дар шароити сулҳу субот, тинҷиву амонӣ, ваҳдати миллӣ, фазои озодонаи изҳори андеша, афкори шахсӣ ва озодии дину ақида мебошад.

Инак мо дар моҳи Раҷаб қарор дорем. Моҳи Раҷаб яке аз моҳҳои муқаддас аст, ки дар он Расули акрам (с) ба Исро ва Меъроҷ рафта буданд. Ин моҳест, ки дар он барои мусулмонон намоз фарз шуд, моҳест, ки шахси мусулмон бояд барои моҳи мубораки Рамазон омода шавад, рўза дорад ва аз тамоми амалҳои нописанд иҷтиноб варзад.

Имон иқрор ба забон ва тасдиқ бо қалб аст”. Мазҳабҳои дигари аҳли суннат ва ҷамоат дар баробари иқрор бо забону тасдиқ бо қалб амал кардан ба рукнҳои асосии динро ҳам шарти имон медонанд. Ғайр аз ин, тибқи таълимоти Имоми Аъзам имон каму зиёд намешавад ва бандаи муъмин ҳатто бо анҷом додани гуноҳони кабира ҳам аз имон хориҷ намешавад.

Тоҷикон аз солҳои аввали зуҳури дини мубини Ислом ба мазҳаби ҳанафӣ пайравӣ намуда, миёни дигар миллатҳо аз ҷумлаи хидматгузорони ин дин маъруф гаштаанд. Модари тоҷик аз домони поки худ фарзандоне ба дунё овард, ки дар фазои динии олам ҳамчун ситора дурахшон шуданд.