Статьи
Иди Қурбон таҷассумгари садоқату фидокории муъминон дар назди Худованд буда, ҳамзамон саршор аз меҳру саховат ва ҳимматбаландии мардуми мусулмон (чи марду чи зан) мебошад. Пинҳон нест, ки маънӣ ва фалсафаи бузурги иди Қурбон ба қадри якдигар расидан ва боҳамдигар наздик шудан маҳсуб гардида, ин рўз мусулмонон барои хушнудии Худованд қурбонӣ мекунанд
Аз фазлу раҳмати Худованд аст, ки дар тули сол барои бандагони худ мавсимҳое қарор медиҳад, то дар он ба аъмоли солеҳ бипардозанд. Яке аз ин мавсимҳои исломӣ даҳаи моҳи Зулҳиҷҷа аст. Дар фазилат ва бузургии ин даҳаи муборак далелҳои бисёре аз Қуръону суннат ворид шудааст:
Дарвозаи баҳамоии арзишҳои миллӣ ва динӣ дар паҳнои давлати ҳуқуқӣ ва манфиати соҳибистиқлолии кишвар дар байни дин ва миллат кушода шуд.
Ҷараёни бошиддати ҷаҳонишавӣ (глобализатсия) олами моро тағйир медиҳад, тамаддун, фарҳанг, анъана, урфу одат, дину мазҳаб ва суннатҳои анъанавиро заиф месозад ва ҳатто, тамоман аз байн мебарад.
Пас бояд қадри ин додаҳои илоҳиро бидонанд ва шукрона ба ҷо оваранд ва беҳтарин шукрона он аст, ки аз дастуроти Парвардигор дар ин замина пайравӣ намоянд ва сармояҳову дороиҳои худрро, ки дар ҳақиқат атои ўст дар ҷои муносиб истифода намоянд.
Оила яке аз муқаддасотест, ки ҳар шахси соҳибшарофат онро қадр менамояд ва дар пойдории он кӯшиш ба харҷ медиҳад. Чунон ки аҳли фаҳм фармудаанд: “Оилаҳо давлатҳои хурдеанд, ки як давлати мустақилро ташкил медиҳанд”.