Ҳар гуноҳе, ки дар мавриди қатли дигарон вуҷуд дорад, ба худкушӣ низ бевосита дахл дорад, зеро худкушӣ бо кадом сабабе рух надода бошад, ин нописандӣ кардани ҳукми илоҳӣ ҳисобида мешавад. Худкушӣ аз байн бурдани нафс ба ҳисоб меравад, ки Худованд онро ба амонат гузоштааст ва ҳеҷ кас ҳақ надорад нисбат ба ин амонат бетаваҷҷуҳӣ кунад.

Ҳар касе як эҳсон намояд, барои ў даҳ баробар подош хоҳад буд

Пешрафти ҳаёти инсоният ба илму таълим вобаста аст. Дар кадом диёре, ки ба мактабу маориф эьтибор дода мешавад, ояндаи он кишвар ободу сокинонаш саодатманд мешаванд.

Гузори таърих ва саргузашту корномаи қаҳрамононаи абармардони ҳар халқу миллатҳо ба наслҳои ояндаи он таҷрибаи бузургу ибратомӯзест, ки бо омӯзишу баҳрабардорӣ ва пайравӣ намудан аз ҳадафу рисолатҳои инсонӣ ва мактаби бузургон инсон рушду сайқал ёфта, шояд дар масири рӯзгори оянда баҳри миллату давлати хеш хизмати шоистае анҷом диҳад.

Таҳкими муносибатҳои байнидавлатӣ яке аз суннатҳои Пайғамбари Худо (с) мебошад. Расули Худо (с) баъд аз фатҳи Макка, барои паҳн намудани дини мубини Ислом ва мустаҳкам намудани муносибатҳои байнидавлатӣ ба Эрон, Яман, Рум ва дигар давлатҳо намояндагонро фиристода ва дар Ислом суннати давлатдорӣ ва ҳамзистӣ бо дигар кишварҳоро ба роҳ монданд.

Оре, ҳақ бар ҷониби муаллифи ин мисраҳост, саодатмандии мардум ва ободию пешравии ҳар як мамлакат аз муносибати мутақобилаи кишварҳои ҳамсоя вобастагии калон дорад.