Мо дар оғози даврони соҳибистиқлолӣ бо такя ба ҳастии таърихӣ, ақлу хирад ва иродаи қавии халқи худ тавонистем, ки оташи ҷанги дохилии таҳмилиро фурӯ нишонда, парчами озодиву адолатро ба хотири ҳифзи асолату арзишҳои миллӣ ва ваҳдату ҳамдигарфаҳмии халқамон устувор гардонем.

Беҳтарин рўза баъд аз рўзаи Рамазон, рўза гирифтан дар моҳи муҳаррам аст, ин моҳ моҳи Худовандӣ аст". (ривояти Муслим ва Ибни Моҷа

Шаҳодат медиҳам, ки нест маъбуде ғайри Худованд, ки ҳеҷ шарике надорад. Ва шаҳодат медиҳам, ки Муҳаммад банда, фиристода ва беҳтарин халқи ӯст. Салавоту салому баракоти Худованд бод бар тамоми ёронаш, ки ба Вай имон оварда, Ӯро дастгиру мададгор буданд ва тибқи дастуроту суннаташ роҳ паймуданд. Аммо баъд...

Дини мубини Ислом дар намоз ҳаракат ва ҳолатҳоеро муқаррар намудааст, ки барои саломатӣ ва нерӯмандии ҷисму ҷон муассир буда, рӯҳу равонро аз ҳама гуна кудурату олоишҳо пок месозад.

Дар ҳар як кишвар идҳои миллӣ ва сиёсӣ ҷашн гирифта мешаванд. Барои Тоҷикистон ҷашни Истиқлоли давлатӣ аз муҳимтарин ҷашнвораҳо ва идҳои мардумист. Ба ин хотир, ки дар истиқлолият мардум шаъну эътибор ва ҳувияти хешро чун ойина мебинанд ва роҳи ояндаи пешрафти худро муқаррар мекунанд. Кишваре, ки истиқлол надорад, ба сони одамест, ки манзили доимии зист ва соябони сари худро надорад.

Худованд баъд аз он ки Одам (а) -ро офарид ба ў номҳои ашёҳоеро омўхт, ки ҳатто фариштагон аз донистани онҳо оҷиз буданд. Ин дониши Одам(а) буд, ки ўро аз фариштагон бартар кард ва мавриди эҳтиром ва икроми хосси онҳо қарор гирифт. Дар достони офариниши Одам(а) ҳам аслитарин масъала масъалаи илму дониш дониста шудааст ва арзиши асосии инсон ва ҳамон илму маърифат ва дониши ў қаламдод шудааст.