Бо сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат имрўз қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ ба артиши муқтадир ва муҷаҳҳаз табдил ёфт, ки яке аз артишҳои пешрафта маҳсуб меёбад. Қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ имрўз дорои тамоми таҷҳизоти техникӣ буда, барои афсарону аскарон тамоми шароитҳо муҳайё гаштааст.

«Мо фарзандони Одамро бузургмартаба сохта, онҳоро дар биёбону дарё бардоштем (болои маркаб ва киштӣ савор гардонидем) ва аз ҳалолу покиҳо ризқу рўзиашон додем ва онҳоро дар ниҳояти фазлу карам болои дигар махлуқот бартарӣ додем».

Танҳо баъди баргузории Иҷлосияи 16 – уми Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон бо иқдом ва саъю кӯшишу заҳматҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бунёди Артиши миллӣ ба таври расмӣ амалан сурат гирифт.

Дар ҳаёти имрӯзаи ҷомеаи мо масъалаҳое, ки ба ҳалли фаврӣ ниёз доранд, ангуштшумор нестанд. Яке аз онҳо масъалаи ифтихори миллӣ ва хештаншиносӣ аст.

Саъйу талош кардан баҳри ободонии ҷомеа ва зиндагии саодатмандона барои ҳар фарди мусулмон ҳатмӣ ва зарур аст. Чунки дунё киштзоре барои ҷаҳони охират аст ва ҳамон тавре ки маълум аст, кишоварз ҳамеша мекўшад, то киштзораш обод бошад, дар нигоҳубини он аз тамоми васоил ва имкониятҳо истифода мебарад, то ки офату зараре ба он нарасад.

Шаъбон моҳи ҳаштумини соли ҳиҷрии қамарист. Ин моҳ дорои баракот ва фазоили бешуморе аст. Расули акрам (с) фармудаанд: «Шаъбону шаҳрӣ ва Рамазону шаҳруллоҳ». Яъне: Шаъбон моҳи ман ва Рамазон моҳи Аллоҳ аст. (Дайламӣ). Дар ҳадисе омадааст, ки Расули акрам (с) бо дидани ин моҳ, ин дуоро мехонданд: «Аллоҳумма борик лано фӣ Раҷаба ва Шаъбона ва баллиғно Рамазон».