Мо бояд фаромӯш накунем, ки бист сол пеш дар Тоҷикистон чӣ хатарҳое буд, қумондонҳои саҳроӣ мехостанд, ки монанди қумондонҳои Афғонистон ноҳияҳоро тақсим карда ҳукмронӣ кунанд.

Ҳодисаи нангини ҳамлаи як гурўҳи мусаллаҳи ҷинояткорон ба сайёҳони хориҷӣ, қатли бераҳмони 4 нафар ва захмдор гардидани 3 нафари онҳо бар асари ҳуҷуми ин ашхоси бадкирдор дар санаи 29-уми июли соли равон дар ноҳияи Данғара нигаронӣ ва вокуниши амиқи кулли ҷомеаи Тоҷикистонро ба бор овард. Мо-ходимони дини Тоҷикистон тасаллият ва ҳамдардии амиқи худро ба наздикону пайвандони сайёҳони ҳалокгардида баён медорем.

Дар таърихи тамаддуни башарӣ миллати тоҷик ҳамчун миллати фарҳангдўсту сулҳпарвар шинохта шудааст, ки ҷойи шакку тардид надорад. Дар тўли қарнҳои гузашта ин миллат шоҳиди бисёр таҷовузҳо ва қатлу ғоратҳо аз ҷониби аҷнабиён гардидааст.

Аз рӯзи аввал агарчи ба худи мардум ҳам ошкор буд, лекин он ҳилаву найранге, ки ТЭТ ҲНИ дошт ва барои аз байн бурдани ин миллат барномарезӣ мекард, ҳамеша ба воситаи фарзандони фарзонаи ин миллат бартараф карда мешуд. Агарчи миллати тоҷик шаҳидони зиёде дар ин роҳ дода бошад ҳам, барои миллати худ гавҳари амнияту сулҳу суботро фароҳам кардаанд, ки ин барояшон беҳтарин садақаи ҷория маҳсуб мешавад. Миллати тоҷик ҳаргиз он фарзандони фарзонаашро фаромӯш намекунад.

Ҳар вақт, ки мардум аз барқарор шудани сулҳ дарк меёфтанд, занону кӯдакон, пирону калонсолон хурсанд мегаштанд, вале боз дере нагузашта хабари куштори ҷавонони бегуноҳ ба гӯш мерасид.

Ин ҷиноят дар ҳоле содир шуд, ки аз имзои Созишномаи сулҳ қариб як сол гузашта буд. Худи ҳамин далел гувоҳи он аст, ки на ҳама мухолифин тобеи ИНОТ ва содиқу пойбанд ба Созишнома буданд. Онҳо, ки лаззати ҳукмронӣ ва фармонфармоии халқи бечораву бесарпаноҳро ёфта буданд, дигар ба касе итоат кардан намехостанд.