Аз сарчашмаҳои исломӣ бармеояд, ки терроризм ва экстремизм ифодаи тундгароӣ буда, ҳеҷ рабте ба дини мубини Ислом надорад.

Ихтилоф ва тафриқаву ҳизбгароӣ аз Ислом нест, балки аз ҷумлаи чизҳое аст, ки Худованди мутаъол ва Расулаш аз он наҳй ва онро ҳаром хондаанд ва мефармоянд: “Аз мушрикин мебошад, онҳо ки динашонро мутафарриқ карда ва табдил ба гурӯҳҳо шудаанд, ки ҳар кадом ба ончи дошт, хушҳол буд” (сураи Рум, 31-32).

Наврӯз рўзи аввали соли шамсӣ аст, ки бо 21-уми март баробар меояд ва иди соли нав аст. Иди Наврӯз ин ҷашни оғози баҳор ва соли нави мардуми форсу тоҷик мебошад. Наврӯз дар луғатҳо ба маънои рӯзи нав ва тоза, рӯзи нахустин, аввали рӯзҳои сол, яъне рӯзе, ки соли нав аз он оғоз мегардад, омадааст.

Дар даврони шӯравӣ дин падидаи “зараровар”, “занҷири по”-и прогрессу тараќқиёт дониста, шуда мудом бар зидди он мубориза бурда мешуд. Ҳамаи донишкадаҳои олӣ ва муассисаҳои таълимї таълиму тарбия характери зидди динӣ дошт.

Шахси ҳунарманд дар ҳама ҳолат боэҳтирому соҳибмартаба аст, ҳунармандро ҳамагон азизу гиромӣ медоранд ва маҳз хушбахтиву саодатофарӣ, зебоиву шодмонӣ аз маҳсули дастони ҳунарманд сарчашма мегирад.

Мустаҳкам намудани робитаи хешутаборӣ ва ҳамсоягии инсонҳо яке аз омилҳое аст, ки дар барномаҳои тарбиявии ислом ҳамчун омили устуворкунанда ва суботбахшандаи ҷомеа истифода мешавад. Агар робитаи хешутабории мардум ва низ робитаи ҳамсоягии онҳо хуб бошад, пайванди миёни қишрҳои ҷомеаро маҳкамтар намуда, қудрат ва шавкати онро зиёд мегардонад.