МАТНИ ТАБРИКОТИИ ШЎРОИ УЛАМОИ ҶУМҲУРИИ ТОҶИКИСТОН БА МАРДУМИ ШАРИФИ КИШВАР БА МУНОСИБАТИ ФАРОРАСИИ ИДИ САИДИ РАМАЗОН

Ба номи Худованди бахшандаи меҳрубон, дуруду саломи бепоён ба Паёмбари акрам (с) ва ҳамаи хонадону ёронаш бод.

Ассалому алайкум ҳамватанони гиромӣ, дўстони арҷманд! Аввалан ҳамаи шуморо ба муносибати фарорасиии иди саиди Рамазон табрику таҳният намуда бароятон аз даргоҳи Худованд хушбахтию саодатмандиро таманно менамоем.

Моҳи Рамазон беҳтарин мактаби одамият ва худсозӣ аст ва дар ин давра мусулмонон бо фазилатҳои ҳамида, аз ҷумла сабру таҳаммул, меҳрубониву самимият, адолату баробарӣ, хайру саховат, омурзиши гуноҳҳо ботину зоҳири худро поку озода мегардонанд. Моҳияти аслии рўза доштани ҳар бандаи муъмину мусулмон низ аз ҳамин рукнҳо иборат аст.

Яке аз суннатҳои иди Фитр ин аст, ки бандагони солеҳ дар ин рўз ғусл намуда либосҳои наву идона ба бар менамоянду аз хушбўиҳо истеъмол намуда ба намози ид мешитобанд ва ҳамдигарро бо фарорасии ид табрику таҳният мегўянд. Вақте асҳоби Пайғамбар (с) дар рўзи ид ба ҳам мерасиданд, ба якдигар мегуфтанд: «Тақаббалаллоҳу минно ва минкум», яъне Худованд аз мову шумо қабул фармояд.

Пайғамбар (с) дар ҳадисе мефармояд: «Ду мусалмон бо ҳам рў ба рў намешаванд, ки мусофаҳа намоянд, магар қабл аз ин ки аз ҳам ҷудо шаванд, гуноҳашон омурзида мешавад». (Ривояти Абўдовуд, Тирмизӣ ва Аҳмад).

Дар ин рўзи саид дасти кумак дароз кардан ба ашхоси ниёзманд ва бепарастор аз ҷумлаи хислатҳои неки инсонӣ ба шумор меравад. Инсони мусалмон саъй мекунад, то дар ин рўзҳо бештар ба фақирон ва ниёзмандон дасти кумак дароз намуда ва садақоти бештаре анҷом диҳад ва ашки ятимонро пок карда ва ба онон некӣ намояд. Пайғамбар (с) ба додани садақаи фитр амр намуда мефармояд:

«Онҳоро дар имрўз (бо додани садақа) бениёз гардонед». (Ривояти Байҳақӣ ва Дорақутнӣ).

Анҷом додани чунин аъмоли нек дар байни мардум меҳру муҳаббат ва ваҳдату ҳамбастагиро боз ҳам қувват мебахшад.

Яке аз суннатҳои рўзи ид ба таъхир андохтани намози ид мебошад, то ин ки қабл аз намоз садақаи фитр ба дасти фақирону ниёзмандон расида ба хонаводаҳои онҳо кўмаку дастгирӣ шавад.

Аз Анас (р) ривоят аст, ки Пайғамбар (с) фармудаанд:

«Ҳар касе ҳоҷати як фард аз уммати маро бароварад ва мақсади ў шод кардани вай бошад, маро шод кардааст, ҳар касе маро шод  кунад, Худовандро шод кардааст ва ҳар касе Худовандро шод кунад, Худованд ўро вориди биҳишт мекунад». (Ривояти Байҳақӣ).

Ҳамон тавр ки аз ин ҳадис маълум гардид, эҳсону некӣ аз ҳар навъе, ки бошад, амалест, ки Худовандро хушнуд мегардонад. Хусусан кўмак ва дастгирии ятимону ниёзмандон дар рўзҳои ид боиси аҷру савоби бешумор ва хушнудии Худованд ва Расули ўст. 

Мо ҳамеша дуо мекунем, ки кишвари азизамон тинҷу ором ва пурфайзу баракат бошад. Аз Худованд талаб дорем, ки мардуми кишварамонро аз ҳамаи офатҳову мусибатҳо ҳифз намуда, барои ҳама тавфиқи амалҳои нек ва имону ҳидояти комил насибу арзонӣ фармояд.

Дар охир бори дигар ҳар як сокини диёри азизамонро ба муносибати иди саиди Рамазон табрику таҳният гуфта, барояшон файзу баракати рўзгор, сиҳҳатмандиву  сарбаландӣ, хушиҳои зиндагӣ ва офияту тандурустиро таманно мекунем. Иди саиди Рамазон барои ҳамагон муборак бошад!

Шўрои уламои

Ҷумҳурии Тоҷикистон