Дар замири инсон ҳамеша ду қувва дар рақобатанд – некӣ ва бадӣ. Инсони некбину некхоҳ ҳамеша дар ҷомеа сарбаланду комёб асту бадхоҳу бадандеш ҳамеша залилу хор.

Ҷавонон нерӯи пешбаранда ва созандаи ҷомеаву давлат ба ҳисоб мераванд. Ин аст, ки ҷавононро нерӯи шикастнопазир низ ном мебаранд. Зеро дар айёми ҷавонӣ шахс аз чизе ё касе намеҳаросад, мақсаду мароми ояндаи худро муайян месозад ва барои худ роҳи минбаъдаро интихоб мекунад.

Чанд моҳи охир паҳншавии маълумоти дурӯғ ва дастраси дигарон гардидани маълумоти шахсии корбарон дар Facebook ва дигар шабакаҳои иҷтимоӣ ба мавзӯи баҳси сиёсатмадорону таҳлилгарон ва коршиносон табдил ёфтааст.

Натиҷаи таҷриба ва мушоҳидаҳои донишмандони ислом собит месозад, ки дар ҷомеаи имрӯзаи мо, ки тамоми шароит фароҳам асту мардум озодона зиндагӣ доранд, ташкили аҳзоби сиёсии динӣ зарурат надорад. Зеро дар Осиёи Марказӣ зиёда аз 1300 сол мешавад, ки мардуми мусалмон бе ягон олудасозии ислом ба сиёсат ҳаёти динии худро пеш бурда, ҳатто дар 70 соли Ҳукумати Шӯравӣ, ки идеологияи ҳоким ҳизби коммунист буд, миллати тоҷик дини худро аз даст надод.

Дар мулоқоти рӯзи 12-уми майи соли равон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар баробари муҳокимаву таҳлили ҳамаҷонибаи бахшҳои мухталифи ҳаёти мардум инчунин ба масъалаи вазъи кунунии ҷаҳони муосир. таҳдидҳои зуҳуроти даҳшатафкани ифротгароиву терроризм таваҷҷуҳ зоҳир намуданд.

«Решаҳои ноаён» барномае буд, бозгӯи таърихи гузаштаи миллати мо, ки чӣ қадар азобу шиканҷа паси сар кард. Барномае буд, шахсиятҳои хиёнаткорро дар пайравии ҳизби террористӣ назҳати исломии Тоҷикистон муаррифӣ менамуд ва ин барнома такондиҳандаи эҳсоси худшиносиву миллии ҳар як шаҳрванд хоҳад буд.