Эй касоне, ки имон овардаед, ба сўи Худованд тавбаи насўҳ намоед. Шояд Парвардигоратон гуноҳҳони шуморо кафорат намояд ва шуморо дохили биҳиште гардонад, ки аз зери дарахтони он ҷўйҳо равонанд

Кадом мусулмоне дарахте бишинонад ё зироате бикорад (яъне кишоварзӣ кунад), парранда, инсон ва ё ин ки чорпое аз он бихӯрад, дар номаи аъмоли он банда садақа навишта мешавад

Худованди карим барои ҷавонон як нерўи ҷисмонӣ ва фикрие додааст, ки аз калонсолон хеле бартарӣ доранд. Агарчи калонсолон дар илму таҷриба аз онҳо пештаранд, вале ғолибан аз нигоҳи ҷисмонӣ ва ирода қавӣ нестанд ва наметавонанд корҳоеро анҷом диҳанд, ки ҷавонон ба он метавонанд даст зананд.

«Амалҳои даҳшатноки террористӣ, ки солҳои охир дар гӯшаҳои гуногуни олам содир гардида, боиси марги ҳазорон одамони бегуноҳ шуда истодаанд, возеҳ нишон медиҳанд, ки терроризм имрӯзҳо ба таҳдиди воқеиву ҷиддӣ ба амнияту суботи ҷаҳон ва пешрафти инсоният табдил ёфтааст».

Назаре ба умқи таърих афканем, дарк хоҳем кард, ки нақши бо ном дар роҳи Худо анҷом додаи ҲНИ аҷраш танҳо кулфату ғаму андӯҳ буду бас. Боз ҳам як назари дигар ба умқи таърих намоем, ҳақиқатро дарк хоҳем кард. Ин фарзандони нохалаф аз барои ҳамёнҳои пур аз пул аз баҳри миллат, давлат, ёрӯ бародар ва ҳатто модар, ки барои инсон муқаддастарин шахс аст, гузаштанд.

Мунофиқ дар дини Ислом барои он манфур ва мардуд аст, ки худро дӯсту ғамхор вонамуд карда, дар асл, дар замири худ ниятҳои нопок дорад. Одамон ба гуфтори хуши мунофиқон фирефта шуда, ба онҳо бовар мекунанд, эҳтиромашон мекунанд, дар паҳлӯи худ ҷой дода, як бурда нонро бо ҳам мебинанд. Аммо мунофиқ ҳамеша дар пайи тавтеа аст, интизори фурсати муносиб, то ин ки дар лаҳзаи даркорӣ, бо сӯиистифода аз боварии мардум, одамонро ба майдон кашад ва хуни бегуноҳонро резад.