Аз сад бор тавба кардан ва бахшиш пурсиданд як бор гуноҳ накардан осонтар аст. Аз тамошои филми мустанади «Решаҳои ноаён» ба хулосае омадам, ки барои Қиёмиддини Ғозӣ ва роҳбарону ҳаммаслаконаш на милат, на Ватан, на мазҳабу муқадасоти динӣ арзиш надоштааст.

Баъд аз тамошои филми мустанади “Решаҳои ноаён” дар миёни мардуми Тоҷикистон сару садоҳое баланд мешуд.

Дар шароити феълии Тоҷикистон ғояе муассиртар аз ваҳдати миллӣ нест. Онро қуллаи арзишҳои фарҳанги миллӣ метавон эътироф кард, зеро бидуни ҳастии ин неъмати бебаҳо мавҷудияти муътадили давлату миллат ғайримумкин менамояд.

Ҳар миллат дар масъалаи ягонагӣ, якпорчагӣ ва некӯ ба ҳам омадани қишру табақаҳои кишвар ба ҳолатҳое рӯ ба рӯ мешавад, ки як муддат ноил шудан ба мувозинати созгор хусусияти буҳронӣ касб менамояд. Гоҳо халалдор шудани осоиши ҳамдигарӣ боиси гусехта шудани сарриштаи кор ва тафаккури мантиқӣ гардида, даҳшати парокандагӣ мардумро дар идроку тааққули воқеият ва раҳоӣ ёфтан аз он нотавон месозад.

Аммо ТЭТ ҲНИТ дар ин боварӣ навоварии ҳайратовареро ворид сохт. Он таносухро дар нисбати имону имондорӣ татбиқ намуд. Маълум гашт, ки инсон ҳанӯз дар зиндагиаш бо роҳи имонашро аз як фирқа ё мазҳаб ба фирқаю мазҳаби дигар интиқол додан метавонад, худро «поксозӣ» намояд.

Боиси таассуф ва нигаронии аҳли ҷомеа гардидааст,ки имрӯзҳо бархе аз ҷавонони мо пойбанди арзишҳои мазҳабии бегона гардида, ҳам дар ҳаёти шахсӣ ва ҳам дар муколамаҳои интеретӣ аз афкору ақоид ва таълимоти ифротгароёнаи динӣ пуштибонӣ менамоянд ва бо ин амали хеш фазои ороми динии ҷомеаи моро ноором сохта, ба муҳити солими ҷомеа латма ворид менамоянд.