Яке аз тавсияҳои асосии дини мубини Ислом пойбандӣ ба ахлоқи нек ва хислатҳои ҳамидаи инсонӣ аст ва ҳадафи аслӣ аз нузули Қуръон ҳам ҳамин матлаб мебошад.

Раванди рӯзгор ва табодули шабу рӯз ҳамарӯза моро ба сӯи футӯҳоти қуллаҳои нав ба нави ҳаёт раҳнамун месозад. Агар мо ба атроф ба ташаккули воқеъоту ҳаводиси ҷомеаи ҷаҳонӣ бо мушоҳада назар афканем, пас маълумамон мешавад, ки чи тавр ин ё он ҳодисаи нобаҳангоми сиёсӣ ва ё вазъи фавқулодае ба якборагӣ таваҷҷуҳи оламиёнро ба худ ҷалб мекунад.

Паёмбари Акрам (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармудаанд: «Хушо ба ҳоли касе, ки ҳидоят ба дини ислом ёбад ва ба қадри кафоф ба ӯ бирасад ва қаноат пеша кунад».

Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро оид ба «Даҳсолаи байналмилалии амал «Об барои рушди устувор барои солҳои 2018-2028», ки дар ҷаласаи Маҷмаи умумии Созмони Милали Муттаҳид аз ҷониби 177 давлати ҷаҳон пазируфта шудааст, якдилона ҷонибдорӣ намуда ин амали некбинонаи Пешвои миллатро як фоли нек арзёби менамоем ва ба Ӯ аз даргоҳи Худованд хайру баракат мехоҳем.

Воқеан, ватан ягона арзише ҳаст, ки дар ҳеҷ давру замон ва бо мурури тағйир хӯрдани дунё ва сохти кишварҳо волоият ва маҳбубияту маъруфияти худро аз даст нахоҳад дод. Тамоми таълимотҳои диниву дунявии ҷаҳонӣ мафҳуми ватанро дар мавқеи аввал мегузоранд, зеро инсон бидуни муҳаббати он қобили пазироии дигар анвои меҳру муҳаббат буда наметавонад.

Шарму ҳаё ҳусну зинати инсон аст. Шахси бошарму ҳаё ҳамеша аз хислатҳои ҳамида аз қабили фазлу дониш, заковату ҳунар ва фарҳангу одоб бархӯрдор аст.