Истиқлолияти давлатӣ имкон фароҳам овард, ки мардуми кишвар имкониятҳои васееро дар роҳи бароварда сохтани ниёзҳои динӣ дар ихтиёр дошта бошанд.

Воқеан, ҷойи таассуф аст, ки имрӯз ҳамаи дуздию ғорату куштору ваҳшониятҳоро ба номи ислом содир мекунанд. Ҳол он ки ислом дини муқаддас аст, ғорату дуздӣ, азобу ранҷ ва куштору ваҳшониятро маҳкум месозад. Мусалмони ҳақиқӣ ин амалҳоро ҳаргиз иҷро намекунад.

Кабирӣ ва пайравони ӯ дасисаҳои навбатии худро нисбат ба давлату Ҳукумати Тоҷикистон то ҳол шарму ҳаё накарда давом дода истодаанд. Ҳол он ки мардуми шарифи тоҷик ин амалҳои разилонаи Кабирӣ ва пайравонашро қотеона маҳкум намудаанд.

Имрўзҳо мардуму миллати мо дар фазои озоди истиқлолият зиндагӣ доранд, аммо гурўҳҳое ҳастанд, ки мехоҳанд ин фазоро ноором гардонанд. Вақте мову шумо ба сафҳаи таърих назар мекунем, мебинем, ки ана ҳамин гурўҳу гурўҳбозиҳо дар байни мардум тафриқа эҷод мекунанд. Худованд мефармояд:

ар ҳама давру замон тоату ибодат дар ҳоле самимӣ ва холисона баргузор мегардад, ки агар муҳит тинҷу ором бошад. Шукри сулҳу суботи кишварро менамоем, ки дар партави сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти маҳбубамон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон рўзгори хушу осуда дорем. Мардуми кишвар дар масоили давлатдориамон сиёсати Пешвои миллатро пуштибонӣ намуда, баҳри ободиву шукуфоии ватани хеш саҳмгузоранд.

Инсони ғарқшудаистода бо тамоми қувваи худ ҳар чиро, ки ба даст ояд медорад то худро наҷот дода бошад ва имрӯзҳо аҳволи ТЭТ ҲНИ низ чунин аст ва аз ҳар як имконияту фурсат ва аз ҳар фитнаву иғво ва дасисаҳои гуногун истифода мебарад, даст ба ҳар кор мезанад ва даҳони худро ба гуфтани ҳар намуд сухан мекушояд ва мақсаду ҳадаф як чиз аст, ин ҳам бошад будан асту боқӣ мондан ва зиндагиро пеш бурданва ин бо истифодаи ҳар роҳу восита ба чашми халқ хок пошидану истифода аз мардуми ноогоҳ ба фоидаи худ ҳал карданивазъият аст.