Дар ҳақиқат агар мо ба чашми инсоф назар кунем, кишвари мо дар замони соҳибистиқлолӣ ба дастовардҳои хеле бузург ва ҳаётан муҳим ноил гардидааст, ки мисоли воқеъии онро дар ба кор даромадани агрегати якуми Нерӯгоҳи барқи обии “Роғун” дидан мумкин аст.

Чанд рӯз қабл вақте аз шабакаҳои иҷтимоӣ бохабар шудам, ки як чанд хоини ватан ба назди сафоратхонаи Тоҷикистон дар Берлин қадами номуборакашонро монда гирдиҳамоӣ кардаанд, ҳамон замон симои номубораки наҳзатиёни солњои 1992-1993 пеши назарам омад, ки ин ватанфурӯшон боз чӣ мехоҳанд?

Тавре аз тариқи сомонаҳо ва шабакаҳои иҷтимоӣ огаҳӣ дорем, ТЭТ ҲНИ ва пайравонаш бо ташкили ҳамоишу гирдиҳамоиҳо ба амалҳои иғвоангезӣ ва мардумфиребонаи худ идома дода истодаанд.

Гурӯҳҳои ифротии муосир бо номҳои гуногун аз ҷумла ТЭТ ҲНИ, «Давлатии исломӣ», «Гурӯҳи 24» ва ҳаммаслаконашон имрӯҳо дар саросари ҷаҳони муосир бо ҷорӣ намудани нақшаҳои хоҷагони хориҷии худ машғул мебошанд. Чӣ тавре дар урфият мегӯянд: «Бори каҷ ба манзил намерасад» во мо қотеона метавонем таъкид созем, ки фарзандони нохалаф ҳатман рӯзе сазои амали худро хоҳанд дид.

Хушбахтона, бо истиқрори сулҳу ризояти миллӣ ва бо саъю кӯшиши шабонарӯзии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва ҳимояту пуштибонии мардум аз сиёсатҳои созандаи Ҳукумати кишвар дар мамлакат фазои гуногунандешӣ ва таҳаммулпазирӣ, озодии виҷдон ва эъти

Созмон додани фазои солими тафаккуру андешаи динӣ, ташаккули ҷаҳонбинии дунявӣ, пешбурди иқтисодиёту иҷтимоиёт ва беҳтар намудани сармояи инсонӣ дар қаламрави ҷумҳурӣ ба истифодаи васеи воситаҳои ахбори омма, баргузор намудани ҳамоишҳои илмӣ-амалӣ ва назариявӣ-методологӣ, нашри маҳсулоти чопии зарурӣ, мақолаҳои илмию таҳлилӣ, вокунишҳои саривақтии тахассусӣ ва иҷрои нақшаи чорабиниҳои тасдиқшуда дар сатҳҳои гуногун пайванди ногусастанӣ дорад.