Оромиву сулҳу суботи кишвари азизамон неъматест, ки имрӯз ба чашми душманон чун хор ҳар замон мехалад ва онҳоро нороҳат месозад. Душманони зархарид бо хоҷагони хориҷии худ ба монанди кӯршапараке, ки офтобро дидан наметавонад, мекӯшанд чунин вонамуд созанд, ки дилсӯзи ин сарзаминанд. Аммо дигар нақшаҳои ин хоинон чун нақши рӯи об аст, ки аслан умри дарозе надорад. Ин ҳарзабофон дар хоби ғафлати худ ғуборҳое мебинанд, ки дар он ғуттаваранд.

Хиёнат ва қатлу куштори бераҳмона самти муҳими фаъолиятҳои тахрибкоронаи ташкилоти эктремистӣ- терористии ҳизби наҳзати исломро ташкил медиҳад. Ҳизби террористие, ки роҳбаронаш дар фосилаи начандон дури таърихӣ рӯзҳои сахту даҳшатро ба сари мардуми мо оварданду боз худро “дӯстдори мардум” мехонанд.

Аз тасмимҳои ахири ТЭТ ҲНИ бармеояд, ки ин ҳизби ифротию террористӣ воқеан заъфи худро дарк кардасат. Даст ба ҳамоишиу гирдиҳамоӣ задан ва он ҳам дар хориҷ аз кишвар бори дигар аз он шаҳодат медиҳад, ки Кабирӣ ва ҳаммаслаконаш ба ҷавонони дар хориҷа буда такя карданианд. Ин идомаи ҳамон равандест, ки наҳзатиҳо дар солҳои аввали истиқлолият мардумро ба бенизомӣ, бесарусомонӣ, ҷангу ҷидол, террор дар дохилӣ кишварамон ҷалб намуда, имрӯз ба кишварҳои гуногуни олам гуреза шудаанд.

Дар шабакаҳои иҷтимоӣ даъвати наҳзатиён ба таҳозуротро хондаму дар тааҷҷуб мондам. Албатта маълум аст, ки ин тӯдаи гумроҳон дар Тоҷикистон дигар тарафдор надоранд. Зеро мардуми тоҷик аз мақсаду мароми ин хиёнаткорон аллакай огоҳ аст. Онҳо мехоҳанд Тоҷикистонро ба кишвари ҷангзада табдил диҳанду дар хориҷи кишвар кайфу сафо карда гарданд. Лекин ба самъи ин хонасӯзон расониданием, ки МО ХАЛҚИ ТОҶИКИСТОН як бор нафаҳмида асоямонро гум кардем.

Яке аз хусусиятҳои мусалмони воқеъӣ аз ин қарор аст, ки ҳар гоҳ дар зиндагӣ ҷинояте кунад ва ё аз ӯ кӯтоиҳе сар занад, онро эътироф намуда, дар паи ислоҳи он камар мебандад ва агар онро ислоҳ карда натавонад, ҳамеша ангушти надомат газида, тавбаи насӯҳ (қатъӣ) мекунад. Худованд низ меҳрубон аст ва тавбакунандагонро дӯст медорад.

Дини мубини Ислом дини сулҳу оромиши инсонҳо ва дини афкори раъиятпарварона аст. Дар ислом вожаи сулҳ ва осудагӣ истилоҳи калидӣ ба шумор меравад. Ин вожа, яъне сулҳ, на танҳо ба маънои оромиву осудагӣ, балки ба маънои ба мувофиқат расонидани нофаҳмиҳои байни ду нафар ва ё тарафҳо низ ҳаст. Ба чанде мисолҳо аз ояҳои қуръонӣ назар мекунем.