Сиву як сол муқаддам муҳимтарин воқеаи таърихии сарнавишти миллати тоҷик ба вуҷуд омад: Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон эълон гардид. Ин ҳодисаи фараҳбахш аввали моҳи сентябри соли 1991 ба вуқўъ пайваст ва 9 сентябр расман Рўзи Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул гардид.

Моҳи Муҳаррам нахустин моҳ дар солшумории ҳиҷрии қамарӣ ба шумор меравад. Дар соли 16-и ҳиҷрӣ дар замони хилофати ҳазрати Умар ибни Хаттоб (рз) бо машварати саҳобагони Паёмбар (с) ва бо таъйиди ҳазрати Усмон ибни Аффон (рз) ва ҳазрати Алӣ ибни Абӯтолиб (рз) ибтидои солшумории ҳиҷри қамариро моҳи Муҳаррам муайян кардаанд. Ин моҳест, ки Худованд онро ба худаш нисбат додааст, зеро ин моҳ саршор аз файзу баракат ва неъматҳои бешумор мебошад, рўзҳои ин моҳ беҳтарин рўзҳо баъд аз моҳи Рамазон барои рўза доштан мебошанд.

Натиҷаи ҷонфидоиҳои Сарвари давлат буд, ки мо ба ваҳдати устувори миллӣ ноил гардидем ва имрӯз аз ободию пешрафт сухан мегӯем. Имрӯз бе тарсу ҳарос дар фазои амну осоиштаи Ватани маҳбубамон зиндагию фаъолият менамоем. Пас аз пойдор шудани сулҳу ваҳдат Тоҷикистон рӯ ба рушд ниҳод. Ҳоло мо кишвари обод, шаҳрҳои дилорову зебо, масҷидҳои зебои пур аз намозгузор, коргоҳҳои хурду азими саноатӣ дорем

Ваҳдати миллӣ аз бузургтарин неъмати ҳаётӣ ва сарчашмаи орзуву омоли неки мардуми шарафманди Тоҷикистон ба шумор меравад, ки ифодагари ҳастии миллат, пойдориву таҳкими пояҳои давлати соҳибистиқоли мо, ояндаи ҷомеа ва зиндагии мардуми Тоҷикистон арзёбӣ мегардад.

Дини мубини Ислом таълимоти ахлоқии динҳои дигари самовиро на танҳо идома ва такмил додааст, балки кўшиш намудааст, ки дар амал дар ҳаёти инсон ва ҷомеа татбиқ намояд. Таълимоти дини мубини Ислом саршор аз ақоиди ахлоқи хуҷаста, муҳаббату накукорӣ, эҳтирому ғамхорӣ нисбат ба инсон ва муъминон мебошад.

Аз назари таълимоти шариат дўст доштани Ватан, дифоъ ва ободонии он қарзи ҳар як мусулмон ба ҳисоб меравад.