Натиҷаи ҷонфидоиҳои Сарвари давлат буд, ки мо ба ваҳдати устувори миллӣ ноил гардидем ва имрӯз аз ободию пешрафт сухан мегӯем. Имрӯз бе тарсу ҳарос дар фазои амну осоиштаи Ватани маҳбубамон зиндагию фаъолият менамоем. Пас аз пойдор шудани сулҳу ваҳдат Тоҷикистон рӯ ба рушд ниҳод. Ҳоло мо кишвари обод, шаҳрҳои дилорову зебо, масҷидҳои зебои пур аз намозгузор, коргоҳҳои хурду азими саноатӣ дорем

Ваҳдати миллӣ аз бузургтарин неъмати ҳаётӣ ва сарчашмаи орзуву омоли неки мардуми шарафманди Тоҷикистон ба шумор меравад, ки ифодагари ҳастии миллат, пойдориву таҳкими пояҳои давлати соҳибистиқоли мо, ояндаи ҷомеа ва зиндагии мардуми Тоҷикистон арзёбӣ мегардад.

Дини мубини Ислом таълимоти ахлоқии динҳои дигари самовиро на танҳо идома ва такмил додааст, балки кўшиш намудааст, ки дар амал дар ҳаёти инсон ва ҷомеа татбиқ намояд. Таълимоти дини мубини Ислом саршор аз ақоиди ахлоқи хуҷаста, муҳаббату накукорӣ, эҳтирому ғамхорӣ нисбат ба инсон ва муъминон мебошад.

Аз назари таълимоти шариат дўст доштани Ватан, дифоъ ва ободонии он қарзи ҳар як мусулмон ба ҳисоб меравад.

Вазифаи ҳар як фарди солимфикр ва ватандўст ин мубориза бо ин гурўҳҳои террористӣ ва экстремистӣ буда, фароҳам овардани фазои боварӣ, эҳ тиром ба манфиатҳои ҳамдигар ва муттаҳид шудани ҳамаи қишрҳои ҷомеаро бар зидди ин гуруҳҳоро тақозо менамояд.

Иди Қурбон таҷассумгари садоқату фидокории муъминон дар назди Худованд буда, ҳамзамон саршор аз меҳру саховат ва ҳимматбаландии мардуми мусулмон (чи марду чи зан) мебошад. Пинҳон нест, ки маънӣ ва фалсафаи бузурги иди Қурбон ба қадри якдигар расидан ва боҳамдигар наздик шудан маҳсуб гардида, ин рўз мусулмонон барои хушнудии Худованд қурбонӣ мекунанд ва тавре Расули акрам (с) фармудаанд: «Бузургтарин айём назди Парвардигор рўзи қурбонӣ аст»