Солҳои охир дар ҷомеаи шаҳрвандии мо як ҳодисаи нангин ва падидаи манфӣ ба назар мерасад, ки ҳар шахси солимфикрро ба андеша водор менамояд. Ин ҳодисаи нангин ба худкушӣ даст задани як зумра ҷавонони бетаҷриба мебошад. Чунин падидаи манфӣ нишонаи имони ноқис ва ё имони бемор аст, зеро дидаву дониста ба худкушӣ даст задан дар шариати исломӣ ҳам гуноҳ ҳаст, ҳам ҳаром.

Имрӯзҳо терроризм ва экстремизм ва ҳар гуна гурӯҳҳои номатлуб ҳамчун вабои аср фазои маҷозии тамоми ҷаҳонро фаро гирифта, ба амнияти ҷаҳон ва вайрон намудани мафкураи ҳар як сокини сайёра таъсир расонида истодааст. Ин гурӯҳҳо ва ташкилотҳои ифротӣ, ки яке аз он Паймони миллии Тоҷикистон, ки яке аз ташкилоти ифротӣ буда, зери роҳбарии Кабирӣ берун аз кишвар дар Аврупо фаъолият мебарад, мардумро бо ваъдаҳои бардуруғ ба сӯӣ гумроҳӣ бурда истодааст, ки дар мафкураашон нияти нопокашон соҳиби ҷоҳу ҷалол шудан аст.

«Талаби илм бар ҳар марду зани мусулмон фарз аст». Аз ин фармуда маълум мегардад, ки ҳеҷ фарде аз илм бениёз нест. Навъҳои илм гуногун аст ва ҳар касе аз мардумон ба навъе аз илм ниёзманд ва мўҳтоҷ аст. Аз ин ҷиҳат дар ҳадиси Пайѓамбари акрам (с) калимаи «илм» ом омадааст ва тамоми илмҳоеро, ки барои инсон муфид ва зарур аст, дарбар мегирад.

Сиву як сол муқаддам муҳимтарин воқеаи таърихии сарнавишти миллати тоҷик ба вуҷуд омад: Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон эълон гардид. Ин ҳодисаи фараҳбахш аввали моҳи сентябри соли 1991 ба вуқўъ пайваст ва 9 сентябр расман Рўзи Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул гардид.

Моҳи Муҳаррам нахустин моҳ дар солшумории ҳиҷрии қамарӣ ба шумор меравад. Дар соли 16-и ҳиҷрӣ дар замони хилофати ҳазрати Умар ибни Хаттоб (рз) бо машварати саҳобагони Паёмбар (с) ва бо таъйиди ҳазрати Усмон ибни Аффон (рз) ва ҳазрати Алӣ ибни Абӯтолиб (рз) ибтидои солшумории ҳиҷри қамариро моҳи Муҳаррам муайян кардаанд. Ин моҳест, ки Худованд онро ба худаш нисбат додааст, зеро ин моҳ саршор аз файзу баракат ва неъматҳои бешумор мебошад, рўзҳои ин моҳ беҳтарин рўзҳо баъд аз моҳи Рамазон барои рўза доштан мебошанд.

Натиҷаи ҷонфидоиҳои Сарвари давлат буд, ки мо ба ваҳдати устувори миллӣ ноил гардидем ва имрӯз аз ободию пешрафт сухан мегӯем. Имрӯз бе тарсу ҳарос дар фазои амну осоиштаи Ватани маҳбубамон зиндагию фаъолият менамоем. Пас аз пойдор шудани сулҳу ваҳдат Тоҷикистон рӯ ба рушд ниҳод. Ҳоло мо кишвари обод, шаҳрҳои дилорову зебо, масҷидҳои зебои пур аз намозгузор, коргоҳҳои хурду азими саноатӣ дорем