Ҷомеъа дар ҳоле пеш меравад, ки ҳар як фард аз рисолату масъулияти ватандориву хештаншиносиаш хуб огаҳӣ дошта бошад. Маҳз ҳамон садоқату ватандорист, ки ҳар як миллату давлат дар ҷомеъаи ҷаҳонӣ соҳибмақом мегардад. Раванди бархурди ҷаҳонишавии давлатҳо ва омехта гардидани фарҳангу тамаддунҳои мухталиф бозгӯи онаст, ки мо бояд ба тарбияи ватанпарстии насли наврасу ҷавон эътибори ҷидди дода дар ниҳодашон меҳру вафодории ватанро ҷой намоем.

Мафҳуми Ватан-Модар аз вожаҳои муқаддастарин ба ҳисоб рафта, ҳамеша бо эҳтироми бепоён ва меҳри хоса ба забон гирифта мешавад. Тоҷикон аз арзи ташаккул то ба имрўз соҳиби давлат, миллат, забон ва дорои урфу одатҳои баланди инсонӣ буданд ва аҷдодони мо тавонистанд асрҳои аср ҳамаи муқаддасот ва марзу буми ин Ватани азизро ҳифозат карда ба мо мерос гузоранд.

Агарчи ҳаёти мусалмон ҳамааш фурсат аст, вале моҳи мубораки Рамазон аз дигар моҳҳо фарқ мекунад. Ин моҳ монанди дурри арзишманде аст. Худованди мутаол ба ин моҳ чандин фазилатҳо дода ва дар он баъзе амалҳоро фарз гардонидааст, ки дар дигар моҳҳо дида намешавад. Худованд рўза гирифтанро дар рўзҳои ин моҳ фарз гардонида, онро яке аз рукнҳои Ислом қарор додааст.

Моҳи Рамазон моҳи меҳмонии Худост. Ҳар кас худро барои ин меҳмонӣ беҳтар омода карда бошад, аз хони густурдаи лутфу карами Илоҳӣ бештар баҳраманд хоҳад шуд. Ҳар кас дар ин меҳмонӣ муаддабтару оростатар бошад, соҳибхона ба ў лутфу навозиши бештар хоҳад дод.

Ҳеҷ табибе наметавонист дарди ӯро илоҷ кунад, ҳарчанд ки варзидатарин духтурони Италия ба табобаташ доман зада буданд. Кор ба ҷое расид, ки умедҳо канда шуданд, табибон низ ба ин натиҷа расиданд, ки ба умри ӯ рӯзҳои бошуморе мондааст...

Як ҳафта аз моҳи муборак сипарӣ мешавад ва дар поёни ин ҳафта мо бо даҳаи аввали он падруд мегӯем ва вориди даҳаи дуюм мешавем. Ҳамин минвол боз фурсате баъд ба даҳаи сеюм ва баъд тасбеҳи Алвидоъ аз поёни ин моҳи нусрат пайғом медиҳад. Муштоқон ба гиря меоянд, ошиқон лобаву зорӣ мекунанд, ки кош ин моҳ тӯлонӣ буд.