Ислом аз оғози дар олам паҳн шуданаш мардумро ба ваҳдату инсондўстӣ, ростию покизагӣ, эҳтирому арҷгузорӣ ба офаридаҳои Худованд ҳидоят менамуд ва то абад хоҳад кард.

Ислом зотан ва табиатан дини сулҳпарвару таҳкимбахшандаи субот аст. Ин қоида, яъне озодии эътиқод дар Қуръони азимушшаън низ сабт шудааст:

Худованди таъоло мусулмононро ба ҳифзи марзу буми ватани худ амр кардааст. Тоҷикон аз арзи ташаккул то ба имруз соҳиби давлат, миллат, забон ва дорои урфу одатҳои баланди инсонӣ буданд ва тавонистанд асрҳои аср ҳамаи муқаддасот ва марзу буми ин Ватани азизро ҳифозат карда ба мо мерос гузоранд.

Мо бо фарзандонамон бо сухан муомила мекунем, бо сухан тарбия мекунем, бо сухан ҳавасманд мекунем, бо сухан мадҳ мекунему бо сухан ғазаб мекунем. Тарбияи фарзанд дар асоси сухан ва амал аст.

Дар моҳи Рамазон шабе ҳаст бо номи шаби Қадр, ки дар назди Худованд аз ҳазор моҳ беҳтар ва боарзиштар аст.

Ин моҳ монанди дурри арзишманде аст. Худованди мутаол ба ин моҳ чандин фазилатҳо дода ва дар он баъзе амалҳоро фарз гардонидааст, ки дар дигар моҳҳо дида намешавад