«Эй касоне, ки имон овардаед, бар шумо рӯза доштан лозим карда шуд, чунон ки бар касоне лозим карда шуд, ки пеш аз шумо буданд, то бошад ки парҳезгорӣ кунед!» (сураи «Бақара», ояти 183).

Истиқлолияту озодӣ ва ваҳдати миллӣ воқеан имкон фароҳам овард, ки пешрафту шукуфоии Ватани маҳбуб таъмин гардида, роҳи рушди давлатдории навини миллӣ муайяну мушаххас гардад. Нақш ва мақоми шахсиятҳои ватандӯсту нексиришт, меҳанпарасту инсонгаро ҳамеша дар амри оромиву субот ва раҳнамоии ҷомеа ба сӯиояндаи дурахшон басо назаррас арзёбивумушоҳида мегардад.

«Яъне рӯзадорӣ дар табиати одамон, пеш аз ҳама, пок нигоҳ доштани дилу забон, зоҳиру ботин, бо муомилаи неку меҳрубонӣ ба ҷо овардани иззати инсон ва раҳму шафқатро бедор месозад. Мардуми мусулмони мо дар ин моҳи муборак ба аёдати падару модарон ва беморону камбизоатҳо мераванд, ба ятимону маъюбон ва шахсони эҳтиёҷманд кумак мерасонанд, то ки бо чунин аъмоли хайрхоҳона соҳиби савоби бештар гарданд».

Чунонки Худованди таоло дар ояи 185-уми сураи «Бақара» мефармояд : «Моҳи Рамазон моҳест, ки дар он Қуръон нозил шудааст, китобе, ки мардумро роҳбар ва дарбаргирандаи далоили ошкори ҳидоят ва ҷудокунандаи ҳақ аз ботил аст.

Рўза доштан фоидаҳои ҷисмӣ ва рӯҳии фаровоне дошта, шифобахши ҷисм ва тавонбахши ҷон аст. Поккунандаи инсон аз тамоми палидиҳои ҳайвонӣ буда, дар сохтани фарди солеҳ бисёр таъсирпазир мебошад.

Закот додан дуюмин фаризаи исломист, ки Қуръон дар чандин мавридҳо онро ҳамрадифи намоз қарор додааст. Он гоҳе бо вожаи "Закот", ҷои дигар бо вожаи "садақа" ва гоҳо бо калимаи "Инфоқ" ёд шудааст.