Шукру сипоси фаровон, ба адади ситораҳои осмону қатраҳои борон ва барги дарахтону реги биёбон ва зарраҳои замину осмон мар он Худойро, ки ягонагӣ сифати Ӯст ва ҷалолу кибриё ва азамату аъло ва маҷду баҳо хосияти Ӯст.

Меҳри бузурги ин сарзамин ҳар як инсони асилро дар дилу ҷон аст. Сарзамини дилфиреб аст, макони бузургони хирад, оқилону фарзонагон ва садҳо нафар бузургон, ки оламиён васфашон мекунанд. Тоҷикистон сарзамини фарҳангу фарҳангдӯстон аст. Ватанест, ки чун модари азиз дӯсташ медорему қадраш мекунем. Ватане, ки ҳар хасу хору хоки он бошандагонашро муқаддасу гиромист.

Дар замири инсон ҳамеша ду қувва дар рақобатанд – некӣ ва бадӣ. Инсони некбину некхоҳ ҳамеша дар ҷомеа сарбаланду комёб асту бадхоҳу бадандеш ҳамеша залилу хор.

Даҳуми моҳи зулҳиҷҷа тамоми мусулмонони ҷаҳон Иди Қурбонро таҷлил менамоянд. Иди Қурбон дар олами Ислом бо забонҳои зиёд бо номҳои зиёде мисли Ид-ул-азҳо, Қурбон-Байрам, Қурбони Ахтар, Бара Ид ёд мешавад. Аммо, маъмултарин номи ин ид Ид-ул-Акбар, ё Ид-ул-Кабир мебошад. Аз ин ду номи бештар маъмул маълум мегардад, ки Иди Қурбон бузургтарин ҷашнвораи динӣ дар тақвими Ислом аст.

Инсон, ба қавли Суқрот, бояд ҳамеша дар ҷустуҷӯи дониш, дар пайи донистану дарк кардани ашё ва ҳодисаҳо бошад, кӯшиш намояд, ки дар худ хислатҳои некро парвариш диҳад. Аз ин лиҳоз, агар инсон надонад, ки ин ё он чиро намедонад, айб аст. Вале агар донад, ки намедонад ва бипурсад, айбе нест.

Ва аз нишонаҳои Ӯ ин аст, ки ҳамсароне аз ҷинси худатон барои шумо офарид, то ба онҳо ором гирад ва дармиёнатон маваддат ва раҳмат қарор дод, бегумон дар ин амр нишонаҳоест, барои гурӯҳе, ки таффакур доранд (Рум, 21).