Дар замони муосир башарият ба як зумра мушкилоте рӯ ба рӯ шудааст, ки аз хавфу хатар ва таззодҳои он ҷомеаи муслимини кишварҳои олам низ истисно нест. Агар бигӯем, ки ҷаҳони ислом дар рӯзгори кунунӣ буҳрони азимеро аз сар мегузаронад, иштибоҳу муболиғае нахоҳад буд. Кӯшиши абарқудратҳои олам ба тақсими бозорҳо ва минтақаҳо, амалкарди онҳо танҳо ба нафъи геополитикии хеш, ба сари мардумони гуногундину мазҳаб ва гуногунтамаддун бор кардани арзишҳои мамолики тавоно, аз сӯи дигар – хавфи аз байн рафтани арзишҳои миллии кишварҳои хурд дар натиҷаи ҷаҳонгароӣ боиси он шуда, ки имрӯз ҷаҳони ислом пора-пораву ба ҳам мухолиф шудааст.

Дар шароити кунунии ҷаҳонишавӣ ва тазодҳои ҷамъ­иятии манотиқи гуногуни олам баррасии масъалаи сав­дои одамон аз ҷониби ниҳодҳои гуногун солҳои охир бештар мушоҳида мегардад. Яке аз омилҳои асосии ба миён омадани чунин зуҳуроти номатлуб иттилои кам ва маърифати пасти ҳуқуқии шаҳрвандон маҳсуб мешавад. Дар ҷомеаи мутамаддини имрӯзаи Тоҷикистон дар ин самт чи аз ҷониби Ҳукумати мамлакат, чи аз ҷониби созмонҳои байналмилалӣ дар ҳамоҳангӣ бо ташкилотҳои ҷамъиятӣ тадбирҳои муайян андешида мешавад.

Дар миёни аркони муқаддаси дини Ислом моҳи Рамазон ва рӯзадорӣ мавқеи ниҳоят баланду гиромӣ доранд. Дар хусуси ҳикмати машруъияти рӯза уламои муҳаққиқ назароти хос доранд, ки ҳамагӣ ишора ба моҳияти ҳастии инсони комил мекунанд.

Дини ислом одамонро барои хубию накӯкорӣ, ба якдигар дӯст будану тарки душманӣ кардан, дасти ҳамдигар гирифтану эҳтироми якдигар ба љо овардан талқин менамояд, ки ҳамаи ин сифатҳо ахлоқи ҳамидаи намунавӣ маҳсуб меёбанд. Аз ин лиҳоз, каме ҳам бошад дар бораи ин сифатҳои нек дар партави оёти қуръонӣ ва аҳодиси набавӣ маълумот пешниҳод менамоем.

«Террористу ифротгаро ватану миллат ва дину мазҳаб надорад. Террорист - террорист аст ва ӯ ҳеҷ гоҳ худӣ ё бегона ва ё таҳаммулгаро буда наметавонад. Хусусияти глобалии хатари терроризм ва ифротгароӣҷиддан тақозо менамояд, ки нисбат ба ин ду мафҳум мавқеъ ва меъёрҳои ягонаву умумӣтаҳия ва қабул карда шаванд».

Сабабҳои пошхӯрии оилаҳоро метавон ба сабабҳои кулливу ҷузъӣ ҷудо кард. Ба сабабҳои куллӣ сабабҳое дохил мешаванд, ки ба тарзи зиндагии оилаҳо, яъне ҷиҳатҳои иқтисодиву иҷтимоии онҳо дахл доранд. Ҷомеаи Тоҷикистон аз қадим ҷомеаи суннатист.