Аммо ҳаҷи фарзиро он Ҳазрат (с) дар соли даҳуми ҳиҷрӣ адо намуд. Дар соли нуҳуми ҳиҷрӣ, ки ҳаҷ фарз гардида, ояти дар боло зикр гардида нозил гардид, бо дастури Пайғамбар (с) ҳазрати Абўбакри Сиддиқ ҳамроҳ бо мусулмонон ҳаҷро ба ҷо оварданд. Аммо ба қавли дигар уламо ҳаҷ дар соли панҷум ё соли шашуми ҳиҷрӣ воҷиб гардида буд. Аксари донишмандон соли шашумро дурусттар меҳисобанд.

Чун дар луғоти фаровоне аз тафсири ин вожа огоҳӣ ёбем, мерасем ба ин хулоса, ки аз фитна дида балои мудҳиштар ва хатарноктаре нест. Инак, маънии ин вожа дар сархати аввал - иғво кардан, фитна андохтан, шўронидан, ба маънии баъдӣ - макр, фитна, ҳила, найранг, дасиса будааст. Аслан, фитна аз вожаи арабӣ - فتنة буда, маънои васваса (иғво) кардан, фиреб додан, гумроҳ кардан, аз роҳ бароварданро дорад.

«Парвардигори ту муқаррар кард, ки ҷуз ўро напарастед ва ба падару модари худ эҳсон кунед. Агар яке аз он ду ё ҳарду дар канори ту ба солхўрдагӣ расиданд, ба онҳо (ҳатто) «уф» магў ва ба онҳо ҷанҷол макун ва бо онҳо сухане шоиста бигўй. Ва аз сари меҳрубонӣ боли фурўтанӣ бар онҳо бигустар ва бигў: «Парвардигоро! Он дуро раҳмат кун, чунонки маро дар хурдӣ парваронданд»». («Исро»; 23-24).

Хонандаи азиз! Шумо бояд огаҳ бошед, ки неъмати аз ҳама олӣ ва бузурги Худованди Мутаъол ба муъминон имон аст ва яке аз рукнҳои асосии он - имон ба китобҳои осмонӣ (Таврот, Забур, Инҷил, Қуръон ва чанд Суҳуф ба ҳазрати Одам, Шис, Идрис ва Иброҳим) аст. Пас аз он ки «Қуръон» нозил шуд, ҳукми китобҳои дигар ва шариатҳои собиқ мансух (бекор) гардид ва то рӯзи Қиёмат ҳукми Қуръон ва шариати Ислом устувор ва амалӣ боқӣ хоҳад монд.

Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи фарзанд», ки бо ташаббуси бевоситаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пешниҳод ва 2 августи соли 2011 қабул гардида буд,аз рӯзи мавриди амал қарор гирифтани ин санади муҳими меъёрии ҳуқуқӣ ва тарбиявию ахлоқӣ ҳашт соли расо сипарӣ гардид.

Худованд дар сураи «Оли Имрон» ояти 18 мефармояд: «Аллоҳ гувоҳӣ додааст, ки маъбуде (ба ҳақ) ҷуз Ў нест ва фариштагон ва соҳибони дониш (низ бар ин матлаб гувоҳӣ медиҳанд) дар ҳоле, ки (Аллоҳ дар ҷаҳони ҳастӣ) қоим бар адолат дорад.