Барои пешбурди зиндагӣ ва амалӣ намудани нақшаю ният фазои мусоиди кору фаъолият зарур аст. Дар акси ҳол ба ҷое расидан имкон надорад. Инсоне, ки кори муҳимеро анҷом додан­исту соҳиб­ихтиёр нест, ба иҷрои коре қодир буда наметавонад. Дар маҷмӯъ, миллат ҳам бе доштани соҳибихтиёрӣ пеш намеравад, балки аз онҳое вобаста мегардад,

Ҷомеи имрӯзаи ҷаҳонро хатарҳое фаро гирифтаанд, ки боиси аз байн бурдани халқу миллатҳо мегарданд. Пас мо мардуми ин миллати бофарҳангу соҳибтамаддунро лозим аст, ки ин неъмати Худодод, сулҳу субот ва амнияти сартосарии кишварамонро аз ҳар гуна зуҳуроти номатлуб ва иғвоангез ҳифз намоем.

Аслан тибқи фармудаи Худованд дини мубини Ислом дини мукаммал ва орӣ аз нуқсу норасоӣ буда, пазирои ҳеҷ гуна таҳлилу такмил аз тарафи инсон намебошад, баръакс инсон аст, ки бояд ҷиҳати маълум намудани роҳи мавриди назар дар чорроҳаи зиндагӣ, расидан ба ҳадафҳои печида ва таъъмини эҳтиёҷоти маънавии худ дар асоси иршодоту фармудаҳои он худро мавриди таҳлилу такмил қарор диҳад, роҳу пайки муроди хешро муайян намояд ва барои расидан ба шумули ҳатмии раҳмати Парвардигораш аз он бо камоли майл пазироӣ кунад.

Ҳамду сано Худовандеро, ки Паёмбари худро барои ҳидояти мардум мабъус гардонид. Шаҳодат медиҳам, ки нест маъбуде ғайри Худованди ягона, ки Ҳабибашро раҳмате бар оламиён қарор дод ва шаҳодат медиҳам, ки Муҳаммад (с) беҳтарин махлуқоти Ӯст, дорои мартабаи баланд ва фазилати бузург. Дуруду салом ва баракоти бепоён ба ӯ ва хонадону ёронаш.

Ифротгароии иттилоотӣ дар баробари рушди технологияи иттилоотӣ такомул меёбад. Ин шакли ифротгароӣ, мутаассифона, ояндаи худро дорад. Яъне имкониятҳои эҳтимолии он маълум аст ва онҳо номаҳдуданд.

Бояд донист, ки ибодатҳое, ки дини мубини Ислом бар бандагони Худо муқаррар кардааст, баданӣ ва молӣ ҳастанд. Намозу рӯза ибодати баданӣ ва ҳаҷ ибодати баданӣ ва молӣ аст. Қурбонӣ низ яке аз ибодатҳои молӣ ба шумор меравад. Худованд дар Қуръон мефармояд: “Пас намоз гузор барои ризои Парвардигори худ ва ба номи Ӯ қурбонӣ кун