Ҳар гуноҳе, ки дар мавриди қатли дигарон вуҷуд дорад, ба худкушӣ низ бевосита дахл дорад, зеро худкушӣ бо кадом сабабе рух надода бошад, ин нописандӣ кардани ҳукми илоҳӣ ҳисобида мешавад. Худкушӣ аз байн бурдани нафс ба ҳисоб меравад, ки Худованд онро ба амонат гузоштааст ва ҳеҷ кас ҳақ надорад нисбат ба ин амонат бетаваҷҷуҳӣ кунад.

Ҳамасола дар тамоми рӯи ҷаҳон Рӯзи байналмилалии кӯдакон ҷашн гирифта мешавад. Боиси хушҳолӣ ва фараҳмандист, ки дар Тоҷикистони офтобрӯя ва биҳиштосои мо бачагон тамоми ҳуқуқ ва шароитҳоро барои зиндагии шоиста доро мебошанд ва баҳри амалӣ гаштани орзуву ҳавасҳои кӯдаконаи онҳо заминаҳои мусоиди муосир фароҳам оварда шудаанд.

Ҳамеша мардуми намозгузор дар бораи муддати сафар ва равиши адо намудани намоз гуфтугузор, баҳсҳо ва мунозираҳо мекунанд. Барои равшан кардани ин масъалаи шаръӣ бо овардани назари донишмандони мазҳаби ҳанафӣ ба ин қазия шарҳ дода мешавад.

Иттиҳоду иттифоқ яке аз сифатҳои ҳамидаи инсонӣ ба ҳисоб меравад. Аз ин лиҳоз як инсон ба танҳоӣ наметавонад зиндагии хуб дошта бошад ва аз иҷрои ҳамаи мушкилоти зиндагӣ баромада тавонад. Агар инсонҳо бо ҳам иттифоқу иттиҳод шаванд, бо ёрии ҳамдигар метавонанд мушкилоти пешомадаро ба осонӣ ҳал намоянд.

Шукру сипоси фаровон, ба адади ситораҳои осмону қатраҳои борон ва барги дарахтону реги биёбон ва зарраҳои замину осмон мар он Худойро, ки ягонагӣ сифати Ӯст ва ҷалолу кибриё ва азамату аъло ва маҷду баҳо хосияти Ӯст.

Меҳри бузурги ин сарзамин ҳар як инсони асилро дар дилу ҷон аст. Сарзамини дилфиреб аст, макони бузургони хирад, оқилону фарзонагон ва садҳо нафар бузургон, ки оламиён васфашон мекунанд. Тоҷикистон сарзамини фарҳангу фарҳангдӯстон аст. Ватанест, ки чун модари азиз дӯсташ медорему қадраш мекунем. Ватане, ки ҳар хасу хору хоки он бошандагонашро муқаддасу гиромист.