Афзудани нақши падидаи ҷаҳонишавӣ дар тамаддуни муосир ба амиқ гардидани низоъҳои динӣ-сиёсӣ дар заминаи бархӯрди тамаддунҳо ва хусусияти глобалӣ касб кардани падидаи зиддибашарии экстремистию террористӣ, ки дар он манфиати геополитикии давлатҳои қудратманд ниҳон аст, мусоидат карда, ногузир масъалаи ташаккул ва тарғиби фарҳанги таҳаммулпазириро ҳамчун як ҷузъи фарҳанги умумибашарӣ ба миён овард.

Яке аз рукнҳои муҳими сиёсати фарҳангии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба арҷгузории шахсиятҳои бузурги адабиву таърихӣ, фарҳангӣ ва миллӣ пайванд мегирад.

Чандест, ки дар расонаҳо оид ба посух гуфтани ҳайати Тоҷикистон ба суолҳои Кумитаи ҳуқуқи инсони Созмони милал дар Женеваро мухолифин мавриди баҳс қарор дода, бо хурсандӣ изҳор медоранд, ки «ин сангинтарин имтиҳон назди созмонҳои байналмилал барои Тоҷикистон буд». Яъне, онҳо бар ин андешаанд, ки ҳайати кишвари мо «аз имтиҳон нагузашт».

Аз рӯзи қабули Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросим дар Ҷумҳурии Тоҷикистон беш аз дувоздаҳ сол сипарӣ мешавад. Дар ин давра пеши роҳи исрофкориҳои беҳуда, ки дар асоси таълимоти шариати исломӣ ҳаром аст, гирифта шуд.

Об яке аз неъматҳои Офаридгор бар тамоми махлуқот мебошад. Агар ба маълумоти мутахассисон назар кунем, дармеёбем, ки имрӯзҳо қариб 1 миллиард мардуми сайёра аз норасоии оби тоза ранҷ мекашанд, 2,6 миллиард сокинони сайёра дар шароити ғайри стандартӣ зиндагӣ мекунанд.

Ҳимояти марзу буми ватани азизамон дар уҳдаи ҷавонони боирода ва дар азмашон устувор вогузорида шудааст. Ҳар як ҷавоне, ки иродаи мустаҳкаму қавӣ дорад, барои хизмати Модар-Ватан собитқадамона кӯшишу ғайрат менамояд, то ин ки падару модар, хоҳару бародар, наздикону пайвандон ва мардуми азизи кишварамон орому осоишта зиндагӣ ба сар баранд, дар чеҳраи кӯдакон ҳамеша хандаву хушҳолӣ ҳувайдо бошад ва Истиқлолияте, ки бо ранҷу машаққатҳои гарон ба даст омадааст, ҳамеша пойдору устувор боқӣ бимонад.