Ҳамеша мардуми намозгузор дар бораи муддати сафар ва равиши гузоридани намоз гуфтугузор, баҳсҳо ва мунозираҳо мекунанд. Барои равшан кардани ин масъалаи шаръӣ бо талаби хоҳишмандони ин матлаб бо овардани назари донишмандони мазҳаби ҳанафӣ шурўъ ба шарҳи ин қазия намудам. Аслан дар сафар қаср хондани намоз собит аст, ихтилоф танҳо дар васф аст. Аз ин рў, ба сабаби вуҷуди ихтилоф дар васф, рад кардани асли собит ҷоиз нест.

Мо - мардуми кишвар ҳамеша шукргузорем, ки дар Ватани азизамон оромиву субот, дӯстиву ҳамдигарфаҳмӣ ҳукмфармо буда, бо роҳбарӣ, дастуру супориш ва ҳидоятҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон осуда умр ба сар мебарем.

Ҷомеаи имрӯзаи моро равияҳои номатлубе фаро гирифтаанд, ки ба зеҳну андешаи ҷавонон бетаъсир нест. Маълум аст, ки аз хатарноктарин зуҳуроти ҷомеаи муосир ин терроризму экстремизм аст, ки онро вабои аср мехонанд. Дар ҳамин ҳол, барои эмин будан аз ин хатарҳо бояд бо донишу ҷаҳонбинии васеъ мусаллат буд ва аз фитнаву фитнаангезон дурӣ ҷуст. Зеро решаи терроризму экстремизм дар фитна аст.

Дар мавзӯи никоҳ ё худ бинои заношавҳарӣ дар хазонаи фарҳангӣ ва муқаррароти ислом ба маҷмӯаи таълимот ва раҳнамоиҳое бармехӯрем, ки пойдевори бинои ҳаёти заношавҳариро аз нахустин лаҳзаҳои шаклгирӣ, интихоби куфв (ҳамто)-и муносиб ва ҷуфти шоиста, то мар­ҳилаҳои ниҳоӣ ва сояафкан гардидани гунбади хонавода бар сари зану шавҳар, зери пӯшиш қарор додааст.

Ҷавонони мо аз панду андарзҳои бузургон, хусусан тавсияву насиҳатҳои пешвои мазҳабамон Имоми Аъзам истифода баранд. Дар ин ҳолат, ҷавонони мо ба хулосае хоҳанд расид, ки ислом набояд ҳамчун василае барои расидан ба ҳадафҳои сиёсӣ истифода шавад, балки исломи мо як роҳу равише мебошад, ки бандаро ба Худованди бузург наздик мегардонад.

Мушоҳидаҳо нишон медиҳад, ки вақтҳои охир дар ҷомеа ҳизбу ҳаракатҳои ифротгаро ва тафриқаангез ҳарчи бештар кӯшиш мекунанд, ки амалҳои номатлуб ва хиёнаткоронаи худро содир намуда, дар ин аъмоли зишти хеш ҷавонон ва шахсони ноогоҳро ҷалб намоянд.