Статьи
Мафҳуми зишт, нохуб ва норавост дар тамоми давру замонҳо ҳамчун амали ношоиста, носазо ва номатлуб дониста мешавад. Бадӣ чун фасоду зиён танҳо ва танҳо зиштиву нооромӣ падид меорад, зеро ин амал хоси ҳайвоноту дарандаҳо ва ҳашароти зараррасон аст.
Оре, илм бузургтарин маъво, асоситарин мафҳум ва маъхазест. ки ҳаёт бо он пайваста мебошад. Бе илм наметавон одам буд. Бе илм наметавон фарзанд тарбия кард ва дар қатори инсонҳои комил гаштугузор намуд. Шахсе, ки илм надорад, аз роҳи омӯзишу ақлу идрок бехабар аст, дарахти бесамареро мемонад, ки вуҷуд дорад
Ба ҳукми анъана даромадааст, ки охири ҳар сол ҳама кору фаъолиятҳо ҷамъбаст карда мешаванд, аз бохту пирӯзиҳо хулосабарорӣ мешавад. Бо дарназардошти натиҷаҳо раванди минбаъдаи фаъолият барои дурнамои наздику дур тарҳрезӣ ва самтгирӣ мегардад.
Агар ақида ва ҳадафҳои ниҳонӣ ва асосии тамоми ҳизбу равия ва ташкилотҳои ифротиро дар тарозуи ақли инсонӣ ва дастуроти шариат баркашем, возеҳу равшан дармеёбем, ки онҳо ба тамоми намуди давлатдорӣ ва шакли он зид ҳастанд ва ягон намуди онро қабул надоранд.
Миллати куҳанбунёди тоҷик аз асрҳои қадим дар муқоиса бо дигар халқу миллатҳои мавҷуда бо имону ихлос, урфу одатҳои беҳтарин, одобу ахлоқ, фарҳанг, мазҳабу ибодатҳои зебояшон фарқ мекунанд.
Мо мардуми Тоҷикистон бояд шукр кунем, ки ватанамон тинҷу ором мебошад. Ҳар кас ба ҳар касбу ҳунаре, ки хоҳиш дорад, кор мекунад ва шабу рўз ба ҳар куҷое, ки хоҳад, сафар мекунад, ҳеҷ кас ўро таҳдид намекунад ва онҳое, ки ба сафари хизматӣ ба хориҷи кишвар мераванд, аз зану фарзанд ва аҳлу аёлашон ҳеҷ нигароние надоранд.