Агар ба таърихи фарҳангу адаби миллат бо дидаи таҳқиқ назар афканем, дармеёбем, ки ниёкон ба таълим ва тарбияи инсон таваҷҷуҳи хоса зоҳир мекарданд. Дар асрҳои миёна тарбияи инсон ва такомули ғановати маънавии он ба ҷойи аввал баромад.

Тоҷикистони биҳиштосо бо табиати афсонавию манзараҳои дилфиреб, иқлими мусоид, ёдгориҳои таърихӣ ва мардуми фарҳангпарвару меҳмоннавозаш ҳамеша таваҷҷуҳи ҷаҳониёнро ба худ ҷалб менамояд.

Бо шунидани хабари марги наҳзатие берун аз хоки Ватан ин мисраъҳо ба ёдам омад. Марги Қаландар Садруддинзода, яке аз муассисони ТЭТ ҲНИ бояд намунае барои насли ҷавон бошад, ки ҳамакнун дур аз ёру диёр аз дунё даргузашт.

Воқеаҳое, ки дар ҷомеа рух медиҳанд, инсонро ба натиҷаҳои илмиву ҳаётӣ мебарад ва аз рӯи ақлу заковат хулосаҳои дурусти худро ҳосил мекунад. Гоҳо аз дурӯягиву номардӣ ва фитнагариҳои ашхоси алоҳида ба ҳайрат меафтаду як бори дигар ангушти ҳайрат мегазад.

Солҳои охир ҷаҳони ислом ғӯтавари воқеаҳое гаштааст, ки аз назари ин дини мубин ва адёни дигар қобили қабул нест. Пешвоёни ҳизбу ҳаракатҳои ба ном исломӣ, гурӯҳҳои ифротӣ ва террористӣ мардумро фирефта, талқин мекунанд, ки ислом гӯё ҷиҳод аст. Рехтани хуни ноҳақ дар Қуръону аҳодиси набавӣ гӯё ҷоиз бошад.

Ҳунарҳои мардумӣ муаррифгари кишвар маҳсуб меёбанд. Онҳо беҳтарин ва холистарин анвои санъат буда, ҳамеша ба ҳаёти инсон алоқаманданду диди эстетикии халқро таҷассум мекунанд.