Дар шабакаҳои иҷтимоӣ даъвати наҳзатиён ба таҳозуротро хондаму дар тааҷҷуб мондам. Албатта маълум аст, ки ин тӯдаи гумроҳон дар Тоҷикистон дигар тарафдор надоранд. Зеро мардуми тоҷик аз мақсаду мароми ин хиёнаткорон аллакай огоҳ аст. Онҳо мехоҳанд Тоҷикистонро ба кишвари ҷангзада табдил диҳанду дар хориҷи кишвар кайфу сафо карда гарданд. Лекин ба самъи ин хонасӯзон расониданием, ки МО ХАЛҚИ ТОҶИКИСТОН як бор нафаҳмида асоямонро гум кардем.

Яке аз хусусиятҳои мусалмони воқеъӣ аз ин қарор аст, ки ҳар гоҳ дар зиндагӣ ҷинояте кунад ва ё аз ӯ кӯтоиҳе сар занад, онро эътироф намуда, дар паи ислоҳи он камар мебандад ва агар онро ислоҳ карда натавонад, ҳамеша ангушти надомат газида, тавбаи насӯҳ (қатъӣ) мекунад. Худованд низ меҳрубон аст ва тавбакунандагонро дӯст медорад.

Дини мубини Ислом дини сулҳу оромиши инсонҳо ва дини афкори раъиятпарварона аст. Дар ислом вожаи сулҳ ва осудагӣ истилоҳи калидӣ ба шумор меравад. Ин вожа, яъне сулҳ, на танҳо ба маънои оромиву осудагӣ, балки ба маънои ба мувофиқат расонидани нофаҳмиҳои байни ду нафар ва ё тарафҳо низ ҳаст. Ба чанде мисолҳо аз ояҳои қуръонӣ назар мекунем.

Хиёнату террор яке аз вижагиҳои меҳварии самти фаъолияти ТЭТ Ҳизби наҳзати ислом ба ҳисоб рафта, самараи фаъолияти ташкилоти мазкур барои миллати номдору тоҷдори тоҷикон чӣ мусибатҳоеро ба бор наовард. Албатта, мардуми тоҷик он мусибатҳои ба сарашон омадаро фаромӯш накардаанд ва таърих низ он рӯзҳоро дар сафаҳоти китобаш то абад сабт кардааст.

Дар сомонаҳои ифротӣ «эъломияи Кумитаи ба ном шаҳрвандии ба ном зиндониёни сиёсӣ» ба нашр расидааст, ки мардумро ба митинг даъват менамоянд. Корфармои ин ҳама нооромӣ, як қувваи заъиф ва хориҷибунёд аст: ТЭТ ҲНИ.Мақсад аз роҳпаймоӣ чизи дигар аст. Дар ин роҳпаймоӣ наҳзатиёни ифротӣ нақша доранд, ба нооромӣ ва террор даст бизананд ва гуноҳи содиркардашонро ба ҷониби ҳукумат вогузор намоянд.

Дар чанд вақти охир чунин ба мушоҳида мерасад, ки роҳбарону иддеа аз пайравони ташкилоти террористию экстремистии ҲНИ, аз сабаби дарки заъфи худ дар роҳи рақобатҳои сиёсӣ аз шабакаҳои иҷтимоӣ ҳамчун “умеди охирин” ва “минбари беминнат” суиистифода мекунанд.