Манзараҳои зебои

биҳишт

Бисмиллоҳир-Раҳмонир-Раҳим

Он чи дар зайл меояд, ҳақоиқест, ки бар ман гузашта ва ба онҳо имон дорам, мумкин аст бо хулқу хӯи бисёре аз мардум ҳам созгор набошад ва иддае ба ин ақоид ришханд бизананд. Аммо ин қадар медонам, ки ҳарчанд иштибоҳ ҳам карда бошам, дар ин маврид, ки ҳамаи инсонҳо рӯзе ин кураи хокиро видоъ хоҳанд намуд, ҳаргиз дучори иштибоҳ нашудаам.

Дар хилвати худам, дар дили шабҳое, ки тамоми онҳое, ки рӯзашонро дар чорчӯби як зиндагии заминӣ – бидуни иттисол ба ҳаёти абадӣ – шакл додаанд ва рӯъёҳои ширини фардояшонро наззора мекунанд, дар ин миён сукуте, ки ҳамаи атрофамро фаро мегирад, бо худам меандешам, ки ман ин ҷоӣ нестам, ту ҳам инҷоӣ нестӣ. Аслан ҳар кас ҷовидонагӣ ва абадиятро қабул дорад, инҷоӣ нест!

Аммо куҷоӣ ҳастем ва ба куҷо хоҳем рафт? Чӣ сарнавиште дар интизорамон аст? Чӣ раҳтӯшае баргирем, ки воқеъан раҳтӯша бошад? На ваболу сарборамон?

Аз куҷо омадаам, омаданам баҳри чӣ буд?

Ба куҷо меравам, охир нанамоӣ ватанам?

Мурғи боғи малакутам, наям аз олами хок,

Ду-се рӯзе қафасе сохтаанд аз баданам.

Эй хуш он рӯз, ки парвоз кунам то бари дӯст,

Ба ҳавои сари кӯяш пару боле бизанам.