Исломи воқеӣ чист ва оё метавон дини мубини исломро ба гурӯҳҳо тақсим намуд? Исломи воқеӣ ё аслӣ ин динест, ки аз ҷониби Худованди тавоно ба бандагонаш арзонӣ дошта шуд, то мардум тавассути дин ҳидоят ёбанд, некро аз бад, ҳалолро аз ҳаром фарқ кунанд.

Ҳар боре, ки ба таърихи миллати тоҷик назар меандозем, симои даҳҳо фарзандони барӯманди халқ пеши назар меояд, ки мо бо номи онҳо метавонем воқеан ифтихор намоем.

Ибтидои садаи 21 барои башарият дар баробари хатарҳои мухталифе чун буҳронҳои молиявӣ ва носозгории абарқудратҳои олам ҷиҳати тақсими бозорҳои ҷаҳон экстремизму терроризм барин падидаҳои нанговару даҳшатзоро овард,

Қурон аслан бо калом тавсифношуданист. Ба ҳеҷ гуна забон ва алҳон мо наметавонем, ки Қуръонро таъриф кунем. Зеро фармудаҳои Қуръон каломи махлуқ не, балки каломи Холиқ аст.

Эй инсон! Таҳорат амонат аст, намоз амонат аст, адо кардани воҷибот амонат аст, тарки ҳаром амонат аст, ҳақро ба ҳақдор расонидан амонат аст ва аз ин ҳама бештар он ҳуқуқест, ки Худованд дар китобаш фармудааст...

أشهد ان لا إله إلا الله – «Ашҳаду алло илоҳа иллаллоҳ». Гуфтанд: "Аз дӯзах баромадӣ". Яъне ин калима сабаби наҷот ёфтан аз оташи дӯзах мебошад.