Дар тамоми олам низоми ҳаёти башарӣ ва дараҷоти ҳуқуқиро қонунҳо муайян мекунанд, ки онҳо мутобиқ ба Қонуни асосӣ ва ё Конститутсия мебошанд. Аслан қонунҳо маҷмӯи муқаррароту қоидаҳоест, ки аҳли башар дар давоми ҳазорсолаҳо таҷрибаи ҳаётро барои манфиати халқу миллатҳои ҳамон замон ва замони оянда ҳамчун дастурамал ба мерос гузоштаанд.

Дар автобус шоҳиди гуфтугӯи ду ҷавоне гардидам, ки сари кадом масъалае чандин маротиба «қасам ба номи Аллоҳ» гуфта, бо ҳам баҳс доштанд. Мусофирон аз садои баланду қасам ёд кардани онҳо худро ноҳинҷор ҳис намуда, яке рӯй турш мекарду дигаре гӯё намешунид.

Яке аз ахлоқи накӯ, ки имрӯзҳо хеле камранг шудааст, садоқат ва ростӣ ва ростгӯӣ аст. Аз сабаби он, ки вақтҳои охир ин ахлоқи ҳасана аз миёни мо доман кашида, қариб моро тарк намудааст, дар миёни ҷомеа нооромӣ ва нобоварӣ ба маротиб афзудааст.

Дар зиндагӣ инсон бо хулқу гуфтори нарму шево метавонад маҳбуби атрофиён шавад ва маҳз ҳамин хислати ҳамида сабаби иртиботу рафоқати ҳамешагии байни инсонҳо мегардад.

Вақте мо дар мавриди сулҳу субот ва аҳамияти ҳифзи ҳамаҷонибаи он сухан мегӯем, мебинем, ки ин масъала яке аз мавзуҳои меҳварии Қуръони карим низ ҳаст. Зеро мо дар Қуръони маҷид ва аҳодиси Паёмбари акрам (с) чандин ояту ҳадисҳоеро дармеёбем, ки мусулмононро ба сулҳу салоҳ, ҳимояи марзу бум, дӯстиву бародарӣ ва дигар корҳои шоиста даъват менамоянд.

Қабл аз таваллуди Паёмбар (с) падараш Абдуллоҳ ибни Абдулмутталиб, ки барои дидори тағоҳояш Банӣ Наҷҷор берун рафта буд, даргузашт. Ҳангоми таваллуди Паёмбар (с) ин муждаро ба ҷаддаш Абдулмутталиб доданд.