Ту некӯ бандае ҳастӣ, агар аз байтулмол намехӯрдӣ ва кор мекардӣ. Довуд (а) аз ин хитоб гиря карданд. Пас Худованд оҳанро дар дасти он ҳазрат нарм намуд, баъд аз он ҳар рӯз зиреҳе месохт ва онро мефурӯхт ва ҳамин гуна аз байтулмол бениёз шуд.

Абуҳурайра (р) ривоят мекунад, ки Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам мефармоянд: «ҳар ки ба Худо ва рўзи охират имон дорад, пас бояд танҳо сухани нек бигўяд, ё хомўш истад. Ва ҳар кӣ ба Худо ва рўзи охират имон дорад, бояд меҳмоннавоз бошад» (Ривояти Бухорӣ ва Муслим).

Суннат сарчашмаи хеле муҳим барои Ислом, барои мусулмонон аст. Зеро ин маҷмӯаи гуфтаҳо, амалҳо, тасдиқҳо, сифатҳои мардумӣ, ахлоқӣ ва тарҷумаи ҳоли ҳазрати Муҳаммад (саллаллоҳу алайҳи ва саллам), мебошад, ки дини охирин ва комили Худоро дар худ комилан татбиқ кардааст.

Эҳтиром гузоштан ба неъматҳои бебаҳо, аз ҷумла истиқлолияту давлатдории миллӣ вазифаи ҳар як шахси баору номуси тоҷик мебошад. Махсусан ин рабт дорад ба ҷавонон, ки онон давомдиҳандаи амалҳои неки волидону устодон ба шумор мераванд.

Ҳифзу ҳимояи ватан дар дини мубини Ислом ҷойгоҳи хосе дорад ва Худованди мутаъол мусалмононро ба ҳифзи марзу буми ватани худ амр кардааст. Ҳар яки мо вазифадорем, бароямон фарзу суннат аст, ки нигаҳбони сулҳу субот, тинҷиву оромӣ бошем. Зеро дар ояти охирони сураи “Оли Имрон” Парвардигор мефармояд:

Бале, умр мегузарад, вақти қиматбаҳоро паси сар мекунем, фурсатро аз даст медиҳем. Умри инсон мисли об мегузарад. Пас бояд мо кӯшиш намоем, то ин ки вақтро аз даст надиҳему фурсатро ғанимат донем.