Таҳкими муносибатҳои байнидавлатӣ яке аз суннатҳои Пайғамбари Худо (с) мебошад. Расули Худо (с) баъд аз фатҳи Макка, барои паҳн намудани дини мубини Ислом ва мустаҳкам намудани муносибатҳои байнидавлатӣ ба Эрон, Яман, Рум ва дигар давлатҳо намояндагонро фиристода ва дар Ислом суннати давлатдорӣ ва ҳамзистӣ бо дигар кишварҳоро ба роҳ монданд.

Оре, ҳақ бар ҷониби муаллифи ин мисраҳост, саодатмандии мардум ва ободию пешравии ҳар як мамлакат аз муносибати мутақобилаи кишварҳои ҳамсоя вобастагии калон дорад.

Дар саргаҳи таърихи ҳар як миллату давлат шахсиятҳое меистанд, ки бо фитрату хислат, хулқу атвор, афкору андеша ва рафтору гуфтор ба дигарон намунаи ибрат гардида, бо кору пайкори хеш дар миёни мардум ва ҷомеаи ҷаҳон соҳиби нуфузу обрў ва эътибору эътимод мегарданд.

Варақгардон кардани саҳифаҳои таърихи начандон дури миллат ҳар нафари солеҳу содиқ ва солимақлу солимфикрро ба дунёи андешаҳо мебарад ва инсонро водор мекунад, ки дар назди оби равони зиндагӣ нишаста ба гузашти он назар кунад, ки чӣ қадар дуриҳои дур наздик асту дар муддати кӯтоҳтарин инсон ба сазои амалҳои худ мерасад ва гуноҳҳое ҳастанд, ки ба охират гузошта намешавад ва онро Худованди қоҳиру ҷаббор дар дори ин дунё баробар мекунад, то барои дигарон ибрате бошад.

Бесабаб нест, ки ояти аввалини Қуръон маҳз дар мавриди омўзиши илм аст. Бинобар ин омўзиши илм аз рўзи аввали пайдоиши одам зарурият дошт ва бе донишомўзӣ ва ҷамъ намудани он тараққиёт ва пешравии аҳли башарият ғайриимкон аст. Одамият дунёро меомўзад ва донишҳои андўхтааш барои зиндагӣ ва пешравии ҳаёт ёрӣ медиҳанд.

Бемории мазкур дар кишвари мо дертар зуҳур кард ва истифодаи таҷрибаи давлатҳои қаблан гирифторшуда ба он мусоидат намуд, ки Ҳукумати мамлакат ҷиҳати мубориза бар зидди он чораҳои таъхирнопазир андешад. Тадбирҳои зарурӣ ва фаъолияти муназзами идораҳои дахлдор, махсусан кори табибони ҳозиқ натиҷаи мусбат ба бор оварда, ба он мусоидат карданд, ки теъдоди гирифторони ин беморӣ бамаротиб коҳиш ёбад ва шиддати паҳншавии он зуд пешгирӣ гардад.