илхоҳ кирдор ва ё фаъолияти террористӣ, новобаста аз он ки аз ҷониби кӣ содир шудааст, зарбаву таъсири аслӣ ва манфури худро пеш аз ҳама, ба олами башарият ва амну осоиштагии он мерасонад. Дар ҷомеаи ҷаҳонӣ ва бахусус миллатҳои соҳибтамаддун, ҳеч кадом аз аъмоли террористӣ, новобаста аз омилу аҳдофашон, ба таври қотеъ наметавонад қобили пазириш бошад.

Фарзанд яке аз неъмат ва амонатҳои Парвардигор аст. Аз ин лиҳоз, бояд волидайн ба он амонат дуруст муомила кунанд. Падару модар бояд ба онҳо таълиму тарбия, одобу ахлоқ, касбу ҳунар, шарму ҳаё омӯзанд. Зеро дар ҳоли кӯтоҳӣ кардан ва дуруст муоила накардан ба фарзандон дар назди Парвардигор ҷавоб медиҳанд. Бузургон фармудаанд:

Худованд ҳастиро барои инсон офарид ва тамоми шароити зиндагиро дар олам фароҳам намуд, то инсон ба таври шоиста ва хуб дар он зиндагӣ кунад. Аз тарафи дигар инсонҳоро ба гунае офаридааст, ки онҳо ногузиранд дар шакли ҷомеаҳо зиндагӣ кунанд. Пас дар дунёи инсонҳо ҷомеаҳо падид омад ва инсонҳо дар шаклҳои гуногун бо якдигар дар иртиботу муомила қарор гирифтанд.

Дар талаби илм ҳусни ният дошта бошад ва ризои Худо ва эҳёи шариъат ва оростани ботинро қасд кунад.

Мавзӯе, ки имрӯз мехоҳем дар бораи он сухан бигӯем, яке аз хислатҳои неки инсонӣ, яъне ҷавонмардӣ аст. Мо ин масъаларо аз васиятномаи Имоми Аъзам ба шогирдаш Абӯюсуф истифода намуда, онро бо истифода аз оятҳои қуръонӣ, ривоятҳои Пайғамбар (с) ва ашъори шоирони бузург шарҳу тавзеҳ медиҳем.

Мо дар арафаи 29 - солагии истиқлолият қарор дорем ва дар як деҳаи начандон калон –Унҷӣ истиқомат дорем. Дар Тоҷикистони азизи мо садҳо чунин деҳаҳои хурду калон мавҷуд аст. Дар ин давра дар деҳаи мо даҳҳо дигаргунии куллӣ ба амал омад. Бунёд ва аз таъмири асосӣ баромадани беморхона, мактабҳои наву замонавӣ, даҳҳо нуқтаҳои савдою хӯроки умумӣ, чойхонаю ошхонаҳо, боғи фарҳангиву фароғатии бачагона, мумфарш шудани даҳҳо километр кӯчаю роҳҳо мисоли ин гуфтаҳост. Мо тавассур менамоем, ки тамоми деҳаю рустоҳои Тоҷикистони азизамон чунин ободу зебо ва фараҳфизо гашта истодааст.