Намоз робитаи Худованд бо бандагон аст. Қуръони карим ба се чизи бисёр муҳим ва қобили тааммул дар намоз, яъне хушӯъ, пойбандӣ ва давомнокӣ ишора фармудааст: «Мӯъминон растагор шуданд, онҳое, ки дар намозашон хушӯъ доранд» (сураи «Мӯъминун» оятҳои1-2).

Имон ба қазову қадар. Дар оёти қуръонӣ ва аҳодиси набавӣ таъкид ба ин нукта шудааст, ки тамоми мусибат ва хушие, ки ба банда рух медиҳад, маҳз бо хости Худованд буда, дар сарнавишти банда навишта шудааст.

Дар шумораи №21-уми ҳафтаномаи мардумии «СССР» Ғуломалӣ Асоев таҳти сарлавҳаи «Масҷид хонаи Худост ё шайтон» андешаҳои худро баён дошта иддиои он дорад, ки вақте масҷид хонаи Худо бошад, пас шайтон он ҷо чӣ мекунад? Ва ҳамчунин шикоят аз он дорад, ки муллоҳои мо мардумро дар намоз бо ҳамдигар ҷафс мекунанд.

Шукронаи неъмати истиқлолияту ваҳдат, ки имрўзҳо халқи эҷодкори мо дар рушди давлатдории миллӣ қадамҳои устувори худро гузошта истодааст. Алҳамду лиллоҳ имрўз 97% мардуми сарзамини мо дини Исломро пайравӣ менамоянд ва аҷдодони баору бономуси мо тибқи тавону истеъдоди фитрии хеш саҳми хешро дар рушду пешрафти дини мубини Ислом бо ҳарфҳои заррин навиштаанд.

Таърих гувоҳ аст, ки дар ҳама давру замон дилхоҳ кишвар фақат дар сурати фароҳам будани сулҳу ваҳдат рушду тараққӣ менамояд. Ва мусалламан, ибораҳои сулҳ, ваҳдат, оромӣ, осудагӣ, истиқлолият ва ватандорӣ барои ҳама халқу миллатҳо мафҳумҳои хеле арзишманд ё худ, муқаддас маҳсуб меёбанд, аз ҷумла барои миллати сулҳхоҳи мо.