Варақгардон кардани саҳифаҳои таърихи начандон дури миллат ҳар нафари солеҳу содиқ ва солимақлу солимфикрро ба дунёи андешаҳо мебарад ва инсонро водор мекунад, ки дар назди оби равони зиндагӣ нишаста ба гузашти он назар кунад, ки чӣ қадар дуриҳои дур наздик асту дар муддати кӯтоҳтарин инсон ба сазои амалҳои худ мерасад ва гуноҳҳое ҳастанд, ки ба охират гузошта намешавад ва онро Худованди қоҳиру ҷаббор дар дори ин дунё баробар мекунад, то барои дигарон ибрате бошад.

Бесабаб нест, ки ояти аввалини Қуръон маҳз дар мавриди омўзиши илм аст. Бинобар ин омўзиши илм аз рўзи аввали пайдоиши одам зарурият дошт ва бе донишомўзӣ ва ҷамъ намудани он тараққиёт ва пешравии аҳли башарият ғайриимкон аст. Одамият дунёро меомўзад ва донишҳои андўхтааш барои зиндагӣ ва пешравии ҳаёт ёрӣ медиҳанд.