Дар ҳар давру замон тоифае вуҷуд дорад, ки салоҳи ҷомеаро намехоҳад ва баҳри расидан ба манфиатҳои худ аз ҳар васила истифода мекунад. Агар мо ба таърихи Ислом рӯ оварем, мебинем, ки таърих гувоҳи садҳо тафриқа, иғво, гурӯҳбозӣ, паймоншиканӣ, рехтани хуни ноҳақ ва вайрониву нобудии кишварҳо ва ҳатто тамаддунҳо мебошад.

Имрўзҳо мардуми мусалмони кураи олам аз ҷумла Ҷумҳурии азизи мо Тоҷикистон дар арафаи истиқболи моҳи шарифи Рамазон мебошанд. Ин моҳи муқаддас барои ҳар як мусалмон, азизу гиромист. Барои онҳое, ки худро пайрави дини мубини Ислом медонанд, ин моҳи шариф бузургтарин ва муқаддастарин моҳи солшумории ҳиҷрии қамарист ва риояи ҳар муқаррароти он муҳтарам дониста мешавад.

Аммо агар бо маводи мухаддир тиҷорат бошад ва дар ин асос фоидагирӣ, боз ҳам он савдо ҳаром аст, зеро ҳар чиро, ки Аллоҳи бузург ҳаром кардааст, тиҷорати он ҳам ҳаром аст пули аз савдои он ба даст меомада ҳаром аст, бидуни фарқ, ки он ба мусалмон фурӯхта мешавад ва ё ба ғайри мусалмон. Чунончӣ Паёмбари гиромиқадр мефармоянд:” Ҳар гоҳ Худованд чизеро ҳаром гардонид, пули онро низ ҳаром гардонидааст” (ривояти Абудовуд). Ва ҳар нафаре, ки аз роҳи ҳаром пул ба даст меораду онро садақа ва хайру эҳсон мекунад ва дар ин асос аҷру подошро умедвор аст, аз миллати ислом хориҷ мешавад, зеро бо ин ақида ҳаромро ҳалол ҳисобидааст.

«Он зоте, ки бароятон заминро қароргоҳ гардонида, осмонро бино намудааст ва шуморо ба сурате дароварда, беҳтарин суратро бароятон додааст ва бароятон аз тамоми хушиҳо рўзӣ додааст, ин аст Парвардигори шумо. Пас бисёр бо баракат аст Худованд, Парвардигори оламиён» (сураи «Ғофир», ояти 54). Боз мефармояд: «Оё надидед, ки Худованд бароятон он чиро дар замину осмонҳост ром намудааст ва неъматҳои ошкору ниҳонашро бар шумо арзонӣ дошт»

Шаъбон моҳи ҳаштумини соли ҳиҷрииқамарист. Ин моҳ дорои баракот ва фазоили бешуморе аст. Расули акрам (с) фармудаанд: «Шаъбону шаҳрӣ ва Рамазону шаҳруллоҳ». Яъне: Шаъбон моҳи ман ва Рамазон моҳи Аллоҳ аст. (Дайламӣ). Дар ҳадисе омадааст, ки Расули акрам (с) бо дидани ин моҳ, ин дуоро мехонданд: «Аллоҳумма борик лано фӣ Раҷаба ва Шаъбона ва баллиғно Рамазон». Яъне: Парваридгоро, моҳи Раҷаб ва Шаъбонро барои мо муборак гардон ва ба саломатӣ моро ба Рамазон бирасон.

Аз оғози густариши Ислом аҳли куфр пайваста машғули тавтеа ва ихтилофангезӣ будаанд, ки дар ин бора далолати ояти Қуръон ҳам вуҷуд дорад: