Нуруддин Алӣ ибни Султон ибни Муҳаммади Ҳаравии Маккии Ҳанафӣ маъруф ба Мулло Алӣ Қорӣ яке донишмандони бузург ва аз муҳаққиқони барҷастаи қарни 10 - 11-уми ҳиҷрӣ ба шумор меравад. Ӯ дар шаҳри Ҳирот ба дунё омада, дар шаҳри Макка зиндагӣ ва фаъолият кардааст. Қорӣ пас аз он ки дар зодгоҳи худ ба таҳсили бахше аз улум муваффақ гардид...

Китоби “Саҳеҳ”-и Бухорӣ дар миёни осори Муҳаммад ибни Исмоил машҳуртарин асар ба ҳисоб меравад. Уламо иттифоқи назар доранд, ки саҳеҳтарин китоб баъд аз китоби Худо “Саҳеҳ”-и Бухорист. Номи пурраи китоби мазкур “Ал-ҷомеъ-ус-саҳеҳ-ул-мухтасару мин умури Расулиллоҳи (с) ва сунаниҳи ва айёмиҳи” мебошад. (“Кашф-ул-Борӣ”, с.154)

Абдуллоҳ ибни Масъуд (рз) мегӯяд: Паёмбари Худоро пурсидам: «Кадом гуноҳ дар назди Худо бузургтар аст?» Гуфт: «Ин ки барои Худо (дар ибодат карданаш) шарик қарор диҳӣ, дар ҳоле ки Ӯ туро халқ кардааст»

Имрӯз бо шарофати истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон ва бо сиёсати одилонаи Президенти Тоҷикистон пешвои миллат, Ҷаноби Олӣ, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои тоату ибодат дину диёнат ҳамаи шароит муҳайё аст,

Аҳмад ибни Ҳанбал (рҳ) мегӯяд: “Агар донам, ки дуоям иҷобат мешавад, онро дар ҳаққи подшоҳ мекардам”.

Яке аз эҳтиромоти воло ва арзишманди зан ин модар шудан ва модар будани ӯст, ки дар тамоми фарҳангҳои мутамаддин ва ғайри мутамаддини олам аз эҳтироми хоссае бархӯрдор будааст. Ин нақши махсуси зан, яъне модар будан, ки сарриштадори ҷомеаҳост ва дар ҷаҳони гузаштаву имрӯза арзишманд аст,