Усмон (разияллоҳу анҳу) ӯ аз ҷумлаи касоне аст, ки бар имони хеш сабру таҳамҲазрати Усмон (разияллоҳу анҳу) бисёр хушсухан буд, чунончи аз Абдурраҳмон ибни Ҳотиб ривоят аст, ки гуфт: «Касеро аз асҳоби Расули Худо (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) мисли Усмон (разияллоҳу анҳу) хушгуфтор ва хушсухан надидам».мул кардааст

«Аз ҳангоме ки Умар (р) ислом овард, мо иззат ёфтем. То қабл аз он наметавонистем дар канори Каъба тавоф кунем ва намоз бигузорем, аммо пас аз исломи ӯ ин имконро ёфтем». (Бухорӣ).

Абӯбакри Сиддиқ - Абдуллоҳ ибни Усмон ал-Қурашӣ - аввалини хулафои рошидин, яке аз он башоратшудагон ба ҷаннат, вазири Паёмбар (с), дӯст ва ҳамсафараш вақти ҳиҷрат намудан ба Мадинаи мунаввара ва дар ғор,

Эҳтирому гиромидошти саҳобагон, шинохти ҳуқуқи онон ва пайравӣ аз роҳу равиши онҳо, дуо ва истиғфор барои онҳо дар ҳақиқат эҳтирому эъзоз ба мақоми Расулуллоҳ (с) аст

Издивоҷ барои инсонҳо ниёзи фитрӣ буда, ин паймони муқаддас байни зану мард зиндагии муштаракеро таъсис медиҳад. Оила барпо намудан хостаи табииест, ки ҳамаи ҷомеаҳои башарӣ ва динҳои осмонӣ бар он даъват намудаанд.

Вақти ба хона ворид шудани шавҳарат ӯро бо лабханди бомуҳаббат ва эҳсосу рағбати самимӣ истиқбол намо.Доим ба ёд дошта бош, ки шавҳар василаест, ки тавассути он ба Аллоҳ (ҷ) метавон наздик шуд.