Дар олам дини дигареро ба ҷуз дини мубини ислом ёфтан муҳол аст, ки ба масъалаи ҳуқуқи зан дар хонавода ва ҷомеа, таъмини баробарҳуқуқӣ ва имконоти баробарии ӯ бо мардон дар зиндагии иҷтимоӣ меъёрҳои хеле инсонпарварона ва айни замон мушаххас дошта бошад.

Васиятномаи мазкур асари бисёр арзишманде аст, ки ҷанбаҳои гуногуни зиндагии инсонро шомил мешавад ва Имоми Аъзам шогирди худро дар он бо таваҷҷуҳ ба шароиту талаботи фардӣ ва иҷтимоии ҷомеа роҳнамоӣ намудааст.

Падару модар дар ранҷурии фарзанд ранҷуранд ва аз хурсандии фарзанди хеш болидахотир. То ба камолот расидани фарзанд чӣ ранҷу машаққатҳо мекашанд, ожангҳо дар чеҳраи зебои онҳо пайдо мешавад, қомати сарвину алифсони онҳо камонсифат мегардад. Бахту саодати хешро нисори фарзандон месозанд, з-ин рӯ бар фарзандон воҷиб аст, ки волидайнро эҳтиром ва икром намоянд.

Воқеан вазъи ҳодисаҳо дар ҷаҳони муосир моро ҳушдор медиҳад, ки нисбат ба ин масъала масъулиятшинос бошем. Гузаштагони мо нисбат ба одобу ахлоқи фарзанд аҳамияти калон медоданд.

Тамоми узвҳои бадани инсон амонати Худованд аст. Мо фақат ҳаққи истифодаи онҳоро дорем, аммо аз байн бурдан ва хариду фурӯши онҳо аз дидгоҳи дини мубини ислом ҳаром аст. Чунончи бузургтарини ин амонатҳо ҷони инсон мебошад, ки тамоми узвҳо барои фаъолияташон бар ин рӯҳи атокардаи Худованд муҳтоҷ ҳастанд.

Калимаи «мухаддир» аз решаи «хадара» гирифта шуда ба маънои заъф, танбалӣ ва сустӣ меояд. Гуфта мешавад: «Хадира-ш-шорибу», яъне нӯшандаи шароб сусту заиф шуд. Ин калима ба маънои торикӣ низ омадааст. Масалан гуфта мешавад: «Маконун ахдар», яъне макон ва ҷойи торик. Дар маҷмӯъ, калимаи «хадара» ба маъноҳои зайл итлоқ мешавад: