Мо агар ба назари ақли расо бингарем мебинем, ки баъди садсолаҳо мо соҳиби истиқлолияти миллӣ ва тамаддуни воло шудем. Бинобар ҳамин, мо бояд ин неъматро чун гавҳараки чашм нигоҳ кунем. Наслҳои ояндаи мо бояд ҳаёти осоишта, тинҷ, ором дошта ба сӯи қуллаҳои боло парвоз намоянд. Вале ин тинҷию оромӣ ҳамчун хор ба чашми душманон ва ҳарисони миллати мо мехалад.

Амали мазкур баёнгари ақоиди аслии ҳаросафканон ва ҳомиёни аслии онҳо дар хориҷи кишвар мебошад. Ҳамарӯза дар гушаву канори ин кишвари ҷангзада аъмоли мудҳиши террористӣ аз ҷониби гурӯҳҳои ҳаросафкан анҷом мешавад, ки дар натиҷа садҳо мардуми осоишта ҷони худро аз даст медиҳанд.

Бемориии ихтилоф ва тафриқа ҷомеаи мусулмононро фаро гирифта, ки маншаи он амалкарди доиёне аст, ки мусулмононро ба ҳамдигар душман сохта, бо гумроҳ сохтани ҷавонон аз масири воқеии аҳли суннат ва ҷамоат, бахусус таълимоти Имоми Аъзам, онҳоро барои мухолифат бо мусулмонон даъват мекунанд. Имрўз дар ҷомеаи исломӣ ҳар гуна ҳизбу ҳаракатҳое фаъолият мекунанд, ки дар байни мусулмонон тафриқа эҷод намуда,

Яке аз чунин некӯкорон ва амали хайр анҷомдиҳандагон абармарди сиёсӣ ва ифтихори мо тоҷикон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти ҶТ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳастанд, ки дар арсаи байналхалқӣ ҳамчун шахсияти ташаббускор дар мавриди масъалаҳои марбут ба об эътироф шудаанд.

Барои роҳ надодан ба амалҳои номатлуб, аз ҷумла ҷалби ҷавонон ба ҳизбу ҳаракатҳои террористӣ мавқеи бетарафӣ, ба ҷуз аз меваи талх дигар ҳеҷ чиз ба бор намеорад. Барои мисол аз омӯзиши таърих маълум аст, ки абарқудратҳо ҳамеша ба Осиёи Миёна ҳуҷум мекарданд ва муваффақ мешуданд.

Ба ҳама маълум аст, ки он амалҳои нангину номатлубе, ки аз ҷониби гурӯҳҳои тундгаро ба вуқуъ мепайвандад, мутаассифона аз ҷониби ба ном мусулмону ислом амалӣ мегардад. Аз ин рӯ, пешгирӣ аз чунин равандҳо ва мунтазам ҳушдор додани мардум аз макри чунин гурӯҳҳо вазифаи аввалин дараҷаи ҳар як ходими динӣ мебошад .