Воқеаҳое, ки дар ҷомеа рух медиҳанд, инсонро ба натиҷаҳои илмиву ҳаётӣ мебарад ва аз рӯи ақлу заковат хулосаҳои дурусти худро ҳосил мекунад. Гоҳо аз дурӯягиву номардӣ ва фитнагариҳои ашхоси алоҳида ба ҳайрат меафтаду як бори дигар ангушти ҳайрат мегазад.

Солҳои охир ҷаҳони ислом ғӯтавари воқеаҳое гаштааст, ки аз назари ин дини мубин ва адёни дигар қобили қабул нест. Пешвоёни ҳизбу ҳаракатҳои ба ном исломӣ, гурӯҳҳои ифротӣ ва террористӣ мардумро фирефта, талқин мекунанд, ки ислом гӯё ҷиҳод аст. Рехтани хуни ноҳақ дар Қуръону аҳодиси набавӣ гӯё ҷоиз бошад.

Ҳунарҳои мардумӣ муаррифгари кишвар маҳсуб меёбанд. Онҳо беҳтарин ва холистарин анвои санъат буда, ҳамеша ба ҳаёти инсон алоқаманданду диди эстетикии халқро таҷассум мекунанд.

Пешниҳоди Пешвои миллат ҷиҳати боз ҳам равнақи инфрасохтори деҳоту рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ хеле бамаврид аст, зеро аксари аҳолии мамлакат дар деҳот ба сар бурда, таъмини зиндагии шоистаи мардум бе инкишоф додани инфрасохтори деҳот имконнопазир менамояд.

Солҳои охир амалҳои ғайриинсонии гурӯҳҳои террористӣ ҷомеаи ҷаҳонро дар ташвиш гузоштааст. Зуҳури ин зуҳуроти номатлуб бисёр кишварҳоро ба қашшоқӣ овард, зеро ифротиён ба ҳеҷ ваҷҳ ҳавасманд нестанд, ки мардум осуда умр ба сар барад.

Саъйу талош кардан баҳри ободонии ҷомеа ва таъмини зиндагии саодатмандона барои ҳар фарди мусулмон ҳатмӣ ва зарураст. Чунки дунё киштзоре барои ҷаҳони охират аст ва ҳадафи мусулмон аз кору пайкораш дар ин дунё касби рӯзии ҳалол, эҳсону некӣ кардан ба афроди ҷомеа ва ободии кишвару ватан аст.