Муъҷизаҳои Қуръони карим ба мо таълим медиҳад, ки қудратҳои Парвардигорро дарк кунем

Ҳамду сано Худованди ягонаро ва дуруду салом бар Расули акрам (с) ва хонадону ёронаш бод.

Муъҷизаҳои Қуръони карим ба мо таълим медиҳанд, ки қудрати Худоро қадр кунем ва дарк кунем, ки Ӯ барои мо ва ҳаёти мо чӣ кардааст. Худованд дар Қуръони поки Худ моро даъват мекунад, ки дар бораи офаридаҳои Худ ва муҳити мо дар он зиндагӣ мекунем, фикр кунем. Мегўяд, ки оёти Ў ва маънии онҳоро ҷуз мутафаккир касе дарк карда наметавонад. Мо аз шумо хоҳиш мекунем, ки Қуръонро мисли як китоби оддӣ нахонед, балки ба оятҳои он фурў равед ва дар бораи маънои аслии он фикр кунед. Агар мо ба забони Қуръон доноии комил медоштем, аз ин китоб шод мешудем ва муъҷизаҳои зиёдеро дар он меёфтем. Бар хилофи иддао, ки таълимоти Қуръон имрӯз аҳаммият надорад, мо мебинем, ки ин навиштаҳои 1400-сола пеш дорои далелҳое ҳастанд, ки ба наздикӣ бо кашфиёти илмӣ маълум шудаанд. Ва ин худ аз муъҷизаҳои Қуръон аст. Биёед дар бораи баъзеи онҳо шинос шавем.

           1. Осмон боми муҳофизаткунанда аст. Олимон то асри 20 намедонистанд, ки осмон боми муҳофизатшуда аст. Худованд дар Қуръон мефармояд: «Ва осмонро сақфе нигоҳ дошташуда сохтем; ва онҳо аз нишонаҳои осмони рӯйгардонанд» (Сураи «Анбиё», ояти 32). Осмон на танҳо зебо менамояд, балки дар зинда мондани мо нақши ҳалкунанда дорад. Офтоб дар мавҷҳои дарозии гуногун энергия паҳн мекунад ва дарозии онҳо ҳар қадар кӯтоҳтар бошад, зарари эҳтимолӣ ҳамон қадар зиёдтар мешавад. Аммо, як қисми ин энергия барои вазифаҳои муҳим ба монанди фотосинтез дар растаниҳо ва истеҳсоли витамини D дар одамон лозим аст. Аллоҳ механизме таҳия кардааст, то ба Замин танҳо нурҳои безарар бирасад. Ин механизм «қабати озон» мебошад. Олимон ин қабатро соли 1913 кашф карданд. Атмосфера дар атрофи мо ҳарорати муайянеро нигоҳ медорад, ки барои ҳаёти мо мувофиқ аст. Дар сурати набудани ин муҳофизат, ҳарорат то -270° C паст мешавад ва мо аз сармо мемирем. Осмон сарпӯши муҳофизаткунандаи мост, ки аз афтидани ҷисмҳои осмонӣ ба Замин пешгирӣ мекунад. Тасаввур кунед, ки агар осмон намебуд ва Худованд намефармуд, ки ситораҳо ва офтоб дар ҷои худ бимонанд, чӣ мешуд? Ҳаёт ғайриимкон мешуд.

          2. Кўҳҳое, ки Заминро дарбар мегиранд Худованд дар Қуръони карим мефармояд: «Ва дар замин кӯҳҳо пайдо кардем – барои (эҳтироз аз) он, ки онҳоро биҷунбонад ва дар он ҷо роҳҳои кушода пайдо кардем, то бувад ки онҳо роҳ ёбанд». (Сураи «Анбиё», ояти 31). Замине, ки мо дар он зиндагӣ мекунем, дар ҳаракат аст. Мо инро ҳис намекунем, зеро Худо барои нигоҳ доштани он кӯҳҳои азим гузоштааст. Ин далел то он даме маълум набуд, ки геологҳо кашф карданд, ки кӯҳҳо дар зери замин реша доранд. Ин решаҳо плитаҳои Заминро мисли мех ё лангар нигоҳ медоранд, то онҳоро аз ларзиш нигоҳ доранд. Мӯъҷизаҳои Қуръон ба мо таълим медиҳад, ки ба қадри қудратҳои Худо ва он чи барои мо кардааст бирасем, то зинда мондани мо имконпазир гардад. Тасаввур кунед, ки агар кӯҳҳо намебуданд, мо дар ин Замин, ки пайваста ларзиш мекард, чӣ гуна роҳ мерафтем? Аз одамоне, ки зилзила ва заминҷунбиро аз сар гузаронидаанд, пурсед, ки ин чӣ қадар даҳшатнок аст.

               3. Мадорҳо - роҳи мушаххас барои ҳар як ҷисми осмонӣ «Ва Ӯ Он аст, ки шабу рӯзу офтобу моҳро офарид; ҳар яке (аз ситораҳо) дар осмоне шино мекунанд» (Сураи «Анбиё», ояти 33) Яке аз зебоиҳои офариниши Худо ин аст, ки ҳама чиз аз рӯи як низом кор мекунад. Офтоб ҳар рўз дар вақти муайяншуда мебарояд, на як дақиқа пештар ва на дертар. Вақте ки ғуруб мекунад, Моҳ ҷои худро мегирад ва то субҳи барвақт дар осмон мемонад. Пас аз ҳар шаб рӯзе меояд. Ва галактикаҳо низ системаи худро доранд. Ҷисмҳои осмонӣ дар мадорҳои дақиқ муайян шудаанд ва дар дохили онҳо ҳеҷ гуна бесарусомонӣ вуҷуд надорад. Ин миллионҳо сол аст, ки Худо оламро офаридааст. Як мисол мисоли системаи Офтоб аст. Мо медонем, ки ҳама сайёраҳо дар атрофи Офтоб бо роҳҳои пешакӣ муайяншудаи худ давр мезананд. Миррих ҷои Зуҳраро намегирад ва Нептун бо Замин ҷойҳоро иваз намекунад. Ҳатто дуршавии чанд миллиметр метавонад ба фалокат дар коинот оварда расонад. Муҳокима дар бораи ҷисмҳое, ки бо роҳҳои пешакӣ муайяншуда ҳаракат мекунанд, дар асри IX ба миён омад. Ин назария дар тӯли асрҳои зиёд то замони Исҳоқ Нютон омӯхта ва бознигарӣ шуда буд ва ҳатто имрӯз астрономҳо омӯзиши коинотро идома медиҳанд. Худованд ин ҳақиқатро дар Қуръони карим зикр карданд, ҳол он ки ягон телескоп ва дигар асбобҳои илмӣ дар он вақт инро ихтироъ накарда буданд.

              4. Борон дар таносуби муайян меборад Оё шумо ягон бор фикр кардаед, ки чаро баъзан танҳо борон меборад ва рӯзҳои дигар борону ҷола меборад? Ҳарчанд баъзеи мо гумон кунанд, ки ин ҳодиса тасодуфан рух медиҳад, аммо Худованд ба мо мегӯяд, ки он бо фармони худ рух медиҳад. «Ва Ӯ Он [Худой] аст, ки аз осмон обе ба андоза фуруд овард; пас, бо он шаҳри мурдаро зинда кардем – ҳамчунин шумо (аз қабрҳо) бароварда хоҳед шуд». (Сураи «Зухруф», ояти 11) Дар ҳар сония 16 миллион тонна об аз замин бухор мешавад, яъне ҳамон миқдор об бояд бо борон иваз карда шавад. Худованд ин мувозинатро тавассути гардиши об нигоҳ медорад. Ҳатто фарқияти ночиз метавонад ба номутавозинии ҷиддии экологӣ оварда расонад. Аллоҳ на танҳо миқдори боронро муайян мекунад, балки суръати боришоти онро низ муайян мекунад. Шумо метавонед фарқияти суръати афтидани қатраҳои боронро ҳангоми тӯфон ва борон мушоҳида кунед. Вақте ки борони сахт меборад, боиси харобӣ ва талафоти ҷону мол мегардад. Вақте ки борони сабук меборад, ба ҳеҷ чиз таҳдид намекунад. Аз ин рӯ, Паёмбар (с) ба мо таълим додааст, ки аз Худо борони судманд бихоҳем. Дар асри 16 гидротехники фаронсавӣ Бернар Палиссӣ гардиши обро кашф кард. Танҳо дар асри 19 физики олмонӣ Филипп Ленар таносуби байни суръати боришот ва андозаи қатраи боронро кашф кард.

5. Реаниматсионӣ – эҳёи дили мурда. Дар сураи Бақара нақл мешавад, ки чӣ гуна марде кушта шуд, аммо қотили ӯ маълум набуд. Барои муайян кардани қотил Аллоҳ таъоло фармудааст, ки бо як қисми гов ба дили инсон зарба занад. "Пас, шумо як одамро куштед ва дар бораи он баҳс кардан гирифтед. Аммо Худо он чиро, ки пинҳон медоред, ошкор мекунад. Гуфтем: «Баъзе аз гов (гов) ба ӯ бизанед». Пас, Худо мурдагонро зинда мекунад ва оёти Худро ба шумо менамоёнад, бошад, ки ба ақл дарёбед» (Сураи «Бақара», ояти 72-73) Боз ҳам Худованд ба мо тавсия медиҳад, ки барои дарки оёту муъҷизаҳои Ӯ аз Қуръон истифода кунем. Ҳарчанд ин як ҳодисаи ғайриоддӣ буд, барои муайян кардани қотил, Қуръон дар бораи масҳ ё зарба ба қафаси сина барои оғоз кардани диле, ки аз тапиш бозмондааст, сухан меравад. Ин ба реаниматсияи имрӯза хеле монанд аст - тартиби тиббии эҳёи шахс ҳангоми таҷрибаи наздик ба марг. Раванди фишор ба қафаси сина дар фосилаҳои кӯтоҳ боиси сар задани кашишҳои ритмикӣ дар дил мегардад. Ҳақиқат танҳо ба Аллоҳи мутаъол маълум аст, аммо тасаввур кунед, ки агар аҳли хирад мебудем, ки Қуръон дар бораи он сухан мегӯяд, мо чӣ қадар омӯхта метавонем?

Қуръон на танҳо китоби динию эътиқод аст, балки як китоби дарбаргирандаи тамоми ҷанбаҳои зиндагӣ мебошад. Қуръони муқаддас на аз ҷиҳати вақт ва на аз ҷиҳати муҳит ҳудуд надорад ва инсониятро фақат ба некӣ даъват менамояд, парҳезгорӣ ва тафаккури дурустро меомўзад, ба сўи хушбахтӣ ва рушду камол, муҳаббату якдигарфаҳмӣ, ахлоқи ҳамида ва зиндагии босаодат раҳнамоӣ менамояд.

Худоё! Қуръонро шифои дилҳоямон ва зудояндаи ғамҳо ва андўҳҳоямон гардон ва он чи аз Қуръон фаромўшамон шудааст, ба ёдамон овар ва ҳар чиро, ки аз Қуръон намедонем, ба мо биёмўз ва тиловати Қуръонро дар соатҳои рўзу шаб насибамон соз!