Ислом дини раҳмат аст. Паёмбари бузургвор (с) пайравони худро ҳамеша ба муомилаи нек даъват мекарданд ва доир ба фазилати ҳусни хулқ ва хушгуфторию хушрафторӣ мефармуданд: “Аҷру савоби касе, ки хушгуфтор асту ширинсухан, ба аҷру савоби обиди рӯзадори шабзиндадор баробар аст”.

Ҳар яки мо вазифадорем, бароямон фарзу суннат аст, ки нигаҳбони сулҳу субот, тинҷиву оромӣ бошем. Зеро дар ояти охирони сураи “Оли Имрон” Парвардигор мефармояд: «Эй муъминон, сабр кунед ва дар сабр қадам устувор доред ва омода бошед ва аз Худо битарсед, бошад ки растагор шавед!»

Шаби қадр шаби муайяншавии тақдир, ғолибан шаби 27-уми моҳи Рамазон аст, ки беҳтарин шаб барои ибодат буда, дар он дуову ибодат зуд иҷобат меёбад.

Худованд рўза гирифтанро дар рўзҳои ин моҳ фарз гардонида, онро яке аз рукнҳои Ислом қарор додааст. Дар ҳадиси қудсӣ омадааст, ки Худованд рўзаро аз байни ҳама ибодатҳо ихтиёр намуда фармудааст «Рўза аз Ман аст ва Ман худ мукофоти онро медиҳам»

Моҳи шарифи Рамазон бо фазилатҳои ҳамидаи худ, аз қабили расидан ба қадри неъматҳои офаридаи Худованд, тақвияти имону ирода ва сабру таҳаммул, рафтор ва гуфтори наку, паҳрезкорӣ, риояи хулқу атвори ҳамида, ҳалолу пок зистанро ба мардум меомӯзад ва мардумро ба кори хайру сахо ҳидоят менамояд.

Ҳар шахс рўзаи моҳи Рамазонро ба ихлоси том ва бар сабри зебо рўза дорад, иншоаллоҳ, гуноҳони яксолааш омурзида мешавад. Барои бе нуқсон рўза доштани моҳи муборак саҳархўрӣ кардан муҳим аст, зеро Расули Худо (с) саҳархўриро тавсиф намуда, фармуданд: «Дар саҳархўрӣ баракат аст».