Паёмбарон аз Худованди мутаъол барои умматони худ на моли дунёву боигарӣ, на ризқу рӯзӣ, балкӣ амну оромиро талаб доштаанд, ки дар асоси он тамоми пешравӣ, сарбаландиву тараққиёти давлату миллат аст.

Шароити мураккаби ҷаҳони имрӯза тақозо менамояд, ки мо набояд нисбат ба арзишҳои динӣ, фарҳангӣ ва миллии худ бетафовутӣ зоҳир накунем, балки бояд аз онҳо пуштибонӣ намуда, ҳамчун гавҳараки чашм ҳифз намоем. Зеро мавҷудияти ҳар давлату миллат бо арзишҳои зикршуда робитаи ногусастанӣ дошта, таъмини амният ва пойдории сулҳу субот аз пойдории арзишҳои мазкур вобастагии амиқ дорад.

Он маҳбуби дилҳо, ки шабҳои дароз бо Парвардигори худ розу ниёз мегуфт ва яке аз таманниёти ӯ наҷоти мо умматон буд. Чун Худои Ғафуру Раҳим барояш ваъда намуд, ки: “Ва зуд аст, ки бидиҳад туро Парвардигорат, пас розӣ шавӣ” (Зуҳо, 5), фармуданд: То вақте ки як нафар аз уммати ман дар дӯзах боқӣ бошад, розӣ намешавам.

Соли ҷорӣ мардуми шарафманди тоҷик ва дигар сокинони гуногунмиллати ин сарзамин, онҳое, ки дар ин ватан зиндагӣ ва фаъолият ихтиёр кардаанд, ҷашни муборак ва ниҳоят азизу гиромӣ – 31-умин солгарди Истиқлолияти давлатии Тоҷикистонро таҷлил мекунанд. Истиқлол мафҳумест, ки онро наметавон ба як-ду ҷумла шарҳ дод: он фарогирандаи буду набуди мост, фазо ва муҳитест, ки моро дар бар мегирад, озодӣ ва мустақилияти комили мо чӣ дар дохили ватан ва чӣ дар беруни он аст.

Тавре ки ҳамаи мову шумо огоҳӣ дорем, пойдорӣ, амнияту осоиштагӣ, файзу баракат ва бақову обурўи ҷовидонаи ҳар як халқу миллат дар инсондустӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, ҳифз намудани маданияту маърифат ва ёд аз гузаштагони бузурги миллати хеш мебошад.

Солҳои охир дар ҷомеаи шаҳрвандии мо як ҳодисаи нангин ва падидаи манфӣ ба назар мерасад, ки ҳар шахси солимфикрро ба андеша водор менамояд. Ин ҳодисаи нангин ба худкушӣ даст задани як зумра ҷавонони бетаҷриба мебошад. Чунин падидаи манфӣ нишонаи имони ноқис ва ё имони бемор аст, зеро дидаву дониста ба худкушӣ даст задан дар шариати исломӣ ҳам гуноҳ ҳаст, ҳам ҳаром.