Худованд баъд аз он ки Одам (а) -ро офарид ба ў номҳои ашёҳоеро омўхт, ки ҳатто фариштагон аз донистани онҳо оҷиз буданд. Ин дониши Одам(а) буд, ки ўро аз фариштагон бартар кард ва мавриди эҳтиром ва икроми хосси онҳо қарор гирифт.

Пас ҳар инсони соҳибдил бо фаросат дархоҳад ёфт, ки модоме Худои таъоло аввалин инсонро ба оиладорӣ тарғиб намуд, бояд дар ҳифзи он кӯшид. Инчунин Паёмбари акрам саллаллоҳу алайҳи ва саллам дар хитоби худ ба ҷавонон фармуданд:“Эй гурӯҳи ҷавонон! Ҳар касе аз шумо тавони издивоҷ дошта бошад, пас издивоҷ намояд”

Закот яке аз аркони Ислом буда дар бисёре аз оятҳои Қуръон бо намоз якҷо зикр шудааст. Худованд мефармояд: «Ҳаргиз гумон набаранд касоне, ки ба он чи Худованд ба онҳо додааст, бахилӣ мекунанд, ин кор барояшон хуб аст. Балки ин кор барояшон хеле бад аст. Он чизеро, ки бахилӣ кардаанд, рўзи қиёмат дар гарданашон овезон карда мешавад» (Сураи «Оли Имрон», ояти 180).

Ҷалолуддин Муҳаммад ибни Муҳаммадӣ Балхӣ (30-юми сентябри соли 1207, минтақаи Вахши вилояти Балхи Хуросон - 17/29-уми декабри соли 1273, Қуния), маъруф ба Ҷалолуддини Балхӣ, Ҷалолуддини Румӣ, Мавлонои Балхӣ, Мавлонои Рум, Муллои Рум, Мавлавӣ, Худовандгор, бо тахаллуси Хомӯш ё Хамӯш яке аз бузургтарин шоир, барҷастатарин мутафаккиру ориф ва машҳуртарин пешвои ҷараёни тасаввуфи Шарқ дар қарни Xlll мебошад.

Пайғамбар ба он чи аз Парвардигораш ба сўи ў фуруд оварда шуд, бовар дошт ва мўъминон низ; ҳама ба Худо ва фариштагони Ў ва Китобҳои Ў ва пайғамбарони Ў имон оварданд. (Гуфтанд:) Миёни ҳељ касе аз пайғамбарони Ў фарқ намегузорем. Ва гуфтанд: «Шунидем ва фармонбардорӣ кардем. Эй Парвардигори мо, омурзиши Туро мехоҳем ва бозгашт ба сўи Ту аст

Дини мубини Ислом дини сулҳу оромиши инсонҳо ва дини афкори раъиятпарварона аст. Дар ислом вожаи сулҳ ва осудагӣ истилоҳи калидӣ ба шумор меравад. Ин вожа, яъне сулҳ, на танҳо ба маънои оромиву осудагӣ, балки ба маънои ба мувофиқат расонидани нофаҳмиҳои байни ду нафар ва ё тарафҳо низ ҳаст.