Дар шароити феълии Тоҷикистон ғояе муассиртар аз ваҳдати миллӣ нест. Онро қуллаи арзишҳои фарҳанги миллӣ метавон эътироф кард, зеро бидуни ҳастии ин неъмати бебаҳо мавҷудияти муътадили давлату миллат ғайримумкин менамояд. Дар урфият мегўянд, ки қадри неъмат баъд аз заволи он дарк мешавад. Сулҳу оромиш ҳамон вақт арҷу қимат пайдо мекунад, ки Худой накарда агар нооромиву ноосудагӣ ҳукмфармо бошад.

Дар дини мубини Ислом дар сулҳу рифоҳ ва иттифоқ зистани мардум ҳамчун арзиши беҳтарин ситоиш мешавад. Муқобили иттифоқ нифоқ аст, яъне нафрати ҳамдигариву зӯроварӣ дар ҳалли масоили иҷтимоӣ. Ҳол он ки Худованди бузург барои инсонҳо баландтарин неъмати дунёву уқбо – хирадро додааст, то мардум тавассути он ҳама муаммоҳояшонро ҳаллу фасл бикунанд, якҷо зиндагӣ кунанд ва аз ҳама неъматҳои илоҳӣ баҳра бардоранд.

Бар мо лозим аст, ки мардумро ба сулҳу амонӣ даъват кунем ва бифаҳмонем, ки Ислом аз террору зўроварӣ безор аст. Ҳар гоҳе ки инро бидонанд, силоҳҳо ба гулҳо табдил мешаванд ва дар байни ҳамагон дўстӣ ва муҳаббат пайдо мешавад, бо вуҷуди он ки дину оинашон дигаргун бошад.

Ин ҳама пешрафту шукуфоӣ самараи ваҳдати миллӣ аст. Пас мебояд, ки мо ин ваҳдатро чун гавҳари чашми худ ҳифз намоем, то дастовардҳои аз ин ҳам баландро сазовор бошем.

Теъдоди зиёди мутафаккирони ғайримусулмон доир ба Қуръон, дини мубини Ислом суханони зиёде гуфтаанду васфи бисёре намудаанд. Танҳо чизе, ки онҳоро дар баробари ин оини муқаддас ба таъзиму эҳтиром водошта қонуни мутараққӣ ва низомоти ҳайратангезе аст, ки шахсияти бузурги ҷаҳони инсоният ва пешвои олиқадри Исломро ба ҷаҳони башарият ҳадя кардааст.

Натиҷаи таҷриба ва мушоҳидаҳои донишмандони ислом собит месозад, ки дар ҷомеаи имрӯзаи мо, ки тамоми шароит фароҳам асту мардум озодона зиндагӣ доранд, ташкили аҳзоби сиёсии динӣ зарурат надорад. Зеро дар Осиёи Марказӣ зиёда аз 1400 сол мешавад, ки мардуми мусалмон бе ягон олудасозии ислом ба сиёсат ҳаёти динии худро пеш бурда, ҳатто дар 70 соли Ҳукумати Шӯравӣ, ки идеологияи ҳоким ҳизби коммунист буд, миллати тоҷик дини худро аз даст надод.