Оила яке аз муқаддасотест, ки ҳар шахси соҳибшарофат онро қадр менамояд ва дар пойдории он кӯшиш ба харҷ медиҳад. Чунон ки аҳли фаҳм фармудаанд: “Оилаҳо давлатҳои хурдеанд, ки як давлати мустақилро ташкил медиҳанд”. Агар ба таърихи оиладорӣ назар андозем, мебинем, ки вақте Худованд нахустин инсон, яъне ҳазрати Одам алайҳиссаломро офарид, барои сукуни қалбаш ҳамсари ӯ Ҳавворо низ офарид ва аз он ду занону мардони зиёдеро интишор дод

Оила яке аз муқаддасотест, ки ҳар шахси соҳибшарофат онро қадр менамояд ва дар пойдории он кӯшиш ба харҷ медиҳад. Чунон ки аҳли фаҳм фармудаанд: “Оилаҳо давлатҳои хурдеанд, ки як давлати мустақилро ташкил медиҳанд”. Агар ба таърихи оиладорӣ назар андозем, мебинем, ки вақте Худованд нахустин инсон, яъне ҳазрати Одам алайҳиссаломро офарид, барои сукуни қалбаш ҳамсари ӯ Ҳавворо низ офарид ва аз он ду занону мардони зиёдеро интишор дод.

Модар қиматтарин неъмати дунё, сарчашмаи муҳаббати беканор ва ҳимматбаландтарин шахси башарият аст. Маҳз меҳри бепоён ва навозиши гарми модар моро ба оламу одам ошно сохтааст. Заҳмати шабонарўзиву бедорхобӣ ва бурдбории ў танҳо ба худаш хос аст, ки касро ба ҳайрат меорад.

Мақому ҷойгоҳи волидайн дар дини мубини Ислом басо бузург аст, зеро баъди саҷда овардан ба Худованди бузург ва итоати Расули акрам (с), аз ҷумлаи корномаҳое, ки нисбат ба дигар корномаҳо афзалтаранд, эҳтироми волидайн мебошад. Худованд ҳурмату таъзими падару модарро бар дўши бандагонаш баъд аз тоату ибодати худ қарор додааст.

Амн неъмати бузурге аст, ки ҷумла Паёмбарон (дуруду салом ба онҳо) ҳамеша барои пайравони худ онро аз Худованди меҳрубон талаб кардаанд.

Ба гуфтаи олимони соҳаи тиб машқу варзиш дар нашъунамои ҷисми инсон нақши муҳим мебозад. Агар зоҳиран варзиш рагу пайвандро кушода, мушаку бофтаҳоро қавӣ созад, аз тарафи дигар ба фаъолияти узвҳои мухталиф, амсоли дил, гурда, ҷигар, шуш, меъда ва сутунмӯҳра низ таъсир мерасонад. Машқу тамриноти муайяне вуҷуд дорад, ки ба нерӯманд шудани ҷисми мо кӯмак менамояд. Бо вуҷуди фоидаи зиёд доштани варзиш на ҳар кас барои машқу тамрини ҳамарӯза вақту имконият меёбад. Аммо хондани намоз чунин фаъолияти ҷисмониест, ки эҳтиёҷи ба варзиш доштаи баданро таъмин мекунад ва ба сабаби соддагӣ ҳар кас метавонад дар ҳар синну сол онро анҷом диҳад.