Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) дар шаҳри Маккаи мукаррама субҳи рўзи душанбе 12-умиРабиул-аввал мувофиқ ба 20-уми апрели соли 571 мелодӣ ба дунё омадааст. Ў аз рӯйи насаб ба қабилаи қурайшиҳо, ба Банӣ Ҳошим мансуб аст. Падари ӯ Абдуллоҳ, набераи Ҳошим, тоҷири хурде буд ва баъди 2-моҳи ҳомиладории завҷааш аз дунё рахти сафар баст. Баъд аз шаш сол модараш Омина, низ зиндагиро падруд гуфт...

Сипосу ҳамди бепоён ба Холиқи ягонаву бениёз,ки бар инсон, дар баробари неъматҳои фаровон, неъмати фарзандро низ ато фармуд. Ва дуруди беинтиҳо ба Паёмбари маҳбуби мо - ҳазрати Муҳаммади Мустафо саллалоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам.

Бешубҳа, шахсе, ки дар ғарибӣ умр ба сар мебараду ҳамеша ватани азизашро ёд мекунад ва пайваста барои амонии ватани маҳбубаш ҷаҳду талош ва дуо менамояд, воқеан шахси боимон ва ватандўсту соҳибватан маҳсуб мешавад. Аммо нафаре, ки дар ватани худ иқомат ва кору зиндагӣ намуда, аз обу ҳавои он истифода мебарад, вале заррае муҳаббат ба ватанаш надорад, ободию пешрафти ватанашро намехоҳад, дар андак мушкилот хиёнат ба ватани худ менамояд, ин нафар натанҳо беватан, балки нафари носипос, сустирода ва заиф шинохта мешавад, зеро ҳадиси «Ҳуббул-ватани минал-имон», яъне дӯст доштани ватан аз гўшаи имондорист, ки бархе аз аҳли илм онро ба Паёмбар (с) нисбат медиҳанд, тасдиқкунандаи ин гуфтаҳост.

Худованди бузург дар каломи худ бандагонашро даъват ба он мекунад, ки қабл аз ҳама ба он неъматҳое, ки барояшон додааст, шукрона кунанд. Чунончи, Парвардигор дар ояти 7-и сураи «Иброҳим» мефармояд: “Ва он вақт, ки Парвардигори шумо хабардор сохт, ки агар шумо ба он неъматҳое, ки ман ба шумо ато фармудаам, шукрона кунед ва онро пос доред, ман ҳамон неъматҳоро афзун мегардонам ва агар ношукрӣ ва носипосӣ кунед, он гоҳ азоби ман бисёр дарднок ва сахт аст”

Нақши заррин – Рўзи Ваҳдат зарнигори давлат аст. Барқи неругоҳи Роғун дар замони илму фан Обрўи миллату ҳам иқтидори давлат аст. Кишвари мо – Тоҷикистон сарзамини оби соф,

“Ва он вақт, ки Парвардигори шумо хабардор сохт, ки агар шумо ба он неъматҳое, ки ман ба шумо ато фармудаам, шукрона кунед ва онро пос доред, ман ҳамон неъматҳоро афзун мегардонам ва агар ношукрӣ ва носипосӣ кунед, он гоҳ азоби ман бисёр дарднок ва сахт аст”