Инак мо дар омад-омади моҳи Раҷаб қарор дорем. Моҳи Раҷаб яке аз моҳҳои муқаддас аст, ки дар он Расули акрам (с) ба Исро ва Меъроҷ рафта буданд. Ин моҳест, ки дар он барои мусулмонон намоз фарз шуд, моҳест, ки шахси мусулмон бояд барои моҳи мубораки Рамазон омода шавад, рўза дорад ва аз тамоми амалҳои нописанд иҷтиноб варзад.

Хулқ (ҷамъаш-ахлоқ) аслан калимаи арабӣ буда, маънояш одат, табъ, сират ва рафтору кирдор аст. Ахлоқ маҷмӯаи рафтору кирдор ва гуфторҳои инсонӣ аст, ки вобаста ба он ба ин ё он нафаре ҳамчун шахси соҳибтарбияву хушахлоқ ва боадабу некрой ва ё баръакс чун шахси бетарбияву бадахлоқ ва дурушту зиштрафтор баҳо дода мешавад.

Шукри даврони соҳибистиқлолии ватанро намуда ҳамасола аз ироаи Паёми саршор аз ҳикмату иттиллои зарурии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон баҳравар мегардем.

Тамоми башар аз меҳрубонии Парвардигори оламиён вуҷуд дорад. Меҳрубонии Парвардигор беохир аст. Яке аз меҳрубониҳои муҳиме, ки инсон бе он соҳиби ҳаёти солим шуда наметавонад, ин панду ҳикматҳо ва раҳнамоиҳои Худованди меҳрубон мебошанд, ки тавассути китобҳои муқаддасаш ба мардум фиристода шудаанд.

Маҳз аз баракати иттиҳоду сарҷамъӣ ва пайравӣ аз сиёсати хирадмандона ва роҳнамоиву ҳидоятҳои Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аст, ки мо, тоҷикистониён, дар масири расидан ба ҳадафҳои пешгирифтаи худ ба муваффаққиятҳои беназир ноил гардида истодаем.

Ва Парвардигори ту ҳукм кард, ки ба ҷуз Худаш (дигаре)-ро ибодат макунед; ва ба падару модар накўкорӣ бикунед; агар яке аз онҳо, ё ҳар ду назди ту ба калонсолӣ бирасанд, пас, ба онҳо «уф» магў ва бар онҳо бонг мазан ва ба онҳо сухани некў бигў! Ва аз (ҷиҳати) меҳрубонӣ бозуи фурўтаниро барояшон паст кун ва бигў: «Эй Парвардигори ман, бар онҳо бибахшой, чунончи маро дар хурдсолӣ парвариш карданд!